Magnetar z najsilniejszym we Wszechświecie polem magnetycznym.
Astronomowie korzystający z kosmicznego teleskopu XMM-Newton odkryli, że osobliwy obiekt gwiazdowy skrywa jedno z najsilniejszych pól magnetycznych od początku Wszechświata, pomimo wcześniejszych sugestii o niezwykle słabym polu magnetycznym. Obiekt znany jako SGR 0418+5729 to magnetar, szczególny rodzaj gwiazdy neutronowej.
Gwiazda neutronowa to martwe jądro masywnej gwiazdy, która się zapadła tuż po tym, jak wypaliło się całe jej paliwo i wybuchła jako supernowa. Jest to niezwykle gęsty obiekt, który całą masę naszego Słońca mieści w rozmiarze 20km.
Niewielka część gwiazd neutronowych powstaje i żyje krótko jako magnetar, nazwane tak z powodu swojego bardzo silnego pola magnetycznego, miliardy razy większego, niż to generowane przez szpitalne urządzenia do rezonansu magnetycznego. Te pola magnetyczne powodują wybuchy promieniowania wysokoenergetycznego z magnetarów.
SGR 0418 leży w naszej Galaktyce, w odległości około 6500 lat świetlnych od Ziemi. Po raz pierwszy został wykryty w czerwcu 2009 roku przez kosmiczne teleskopy, w miękkich promieniach gamma oraz promieniach X.
„Do niedawna wszystko wskazywało na to, że magnetar ten miał jedno z najsłabszych znanych pól magnetycznych, 6*1012 Gaussa, czyli mniej więcej 100x niższe, niż typowy magnetar” – powiedział Andrea Tiengo z Istituto Universitario di Studi Superiori, Pavia, Włochy. „Zrozumienie tych wyników było wyzwaniem. Podejrzewaliśmy, że SGR 0148 ukrywał dużo silniejsze pole magnetyczne z dala od naszych zwykłych technik analitycznych”.
Magnetar wiruje dużo wolniej, niż gwiazda neutronowa, ale wciąż wykonuje jeden obrót wokół własnej osi w ciągu kilku sekund. Normalnym sposobem na określenie pola magnetycznego magnetara jest pomiar tempa, w którym wirowanie zachodzi. Trzy lata obserwacji SGR 0148 doprowadziło astronomów do wniosku o słabym polu magnetycznym.
Nowa technika opracowana przez doktora Tiengo i jego współpracowników wymaga poszukiwania zmian w widmie promieniowania X magnet ara w bardzo krótkich odstępach czasu jego wirowania. Metoda ta pozwoli astronomom na analizowanie bardziej szczegółowo pola magnetycznego i ujawniła, że SGR 0148 jest prawdziwym magnetycznym potworem :)
„Wyjaśniając nasze obserwacje, ten magnetar musi mieć super-silne, skręcone pole magnetyczne osiągające 1015 Gaussa na małych powierzchniach, obejmujących zaledwie kilkaset metrów szerokości” – powiedział dr Tiengo. „Przeciętnie może pojawiać się słabe pole magnetyczne, jak to sugerowały wcześniejsze wyniki. Ale teraz jesteśmy w stanie badać sub-struktury na powierzchni i zobaczyć, że pole magnetyczne jest bardzo silne lokalnie”.
Analogicznie, można to porównać z plamami na Słońcu, gdzie zmiany w ustawieniu mogą doprowadzić do ich zaniku i stworzeniu flary lub, w przypadku SGR 0148 wybuchu promienia rentgenowskiego.
„Mamy teraz nowe narzędzie do badania pola magnetycznego innych magnetarów, które pomogą uściślić modele tych egzotycznych obiektów” – powiedział Norbert Schartel z projektu XMM-Newton.
Źródło:
ESA
Gwiazda neutronowa to martwe jądro masywnej gwiazdy, która się zapadła tuż po tym, jak wypaliło się całe jej paliwo i wybuchła jako supernowa. Jest to niezwykle gęsty obiekt, który całą masę naszego Słońca mieści w rozmiarze 20km.
Niewielka część gwiazd neutronowych powstaje i żyje krótko jako magnetar, nazwane tak z powodu swojego bardzo silnego pola magnetycznego, miliardy razy większego, niż to generowane przez szpitalne urządzenia do rezonansu magnetycznego. Te pola magnetyczne powodują wybuchy promieniowania wysokoenergetycznego z magnetarów.
SGR 0418 leży w naszej Galaktyce, w odległości około 6500 lat świetlnych od Ziemi. Po raz pierwszy został wykryty w czerwcu 2009 roku przez kosmiczne teleskopy, w miękkich promieniach gamma oraz promieniach X.
„Do niedawna wszystko wskazywało na to, że magnetar ten miał jedno z najsłabszych znanych pól magnetycznych, 6*1012 Gaussa, czyli mniej więcej 100x niższe, niż typowy magnetar” – powiedział Andrea Tiengo z Istituto Universitario di Studi Superiori, Pavia, Włochy. „Zrozumienie tych wyników było wyzwaniem. Podejrzewaliśmy, że SGR 0148 ukrywał dużo silniejsze pole magnetyczne z dala od naszych zwykłych technik analitycznych”.
Magnetar wiruje dużo wolniej, niż gwiazda neutronowa, ale wciąż wykonuje jeden obrót wokół własnej osi w ciągu kilku sekund. Normalnym sposobem na określenie pola magnetycznego magnetara jest pomiar tempa, w którym wirowanie zachodzi. Trzy lata obserwacji SGR 0148 doprowadziło astronomów do wniosku o słabym polu magnetycznym.
Nowa technika opracowana przez doktora Tiengo i jego współpracowników wymaga poszukiwania zmian w widmie promieniowania X magnet ara w bardzo krótkich odstępach czasu jego wirowania. Metoda ta pozwoli astronomom na analizowanie bardziej szczegółowo pola magnetycznego i ujawniła, że SGR 0148 jest prawdziwym magnetycznym potworem :)
„Wyjaśniając nasze obserwacje, ten magnetar musi mieć super-silne, skręcone pole magnetyczne osiągające 1015 Gaussa na małych powierzchniach, obejmujących zaledwie kilkaset metrów szerokości” – powiedział dr Tiengo. „Przeciętnie może pojawiać się słabe pole magnetyczne, jak to sugerowały wcześniejsze wyniki. Ale teraz jesteśmy w stanie badać sub-struktury na powierzchni i zobaczyć, że pole magnetyczne jest bardzo silne lokalnie”.
Analogicznie, można to porównać z plamami na Słońcu, gdzie zmiany w ustawieniu mogą doprowadzić do ich zaniku i stworzeniu flary lub, w przypadku SGR 0148 wybuchu promienia rentgenowskiego.
„Mamy teraz nowe narzędzie do badania pola magnetycznego innych magnetarów, które pomogą uściślić modele tych egzotycznych obiektów” – powiedział Norbert Schartel z projektu XMM-Newton.
Źródło:
ESA
