Vega - astronotki

Po przeanalizowaniu 50 gromad otwartych, naukowcy odkryli, że zachodzą w nich wewnętrzne procesy dynamiczne, które wynikają z długich podróży gromad przez Galaktykę. Te procesy powodują utratę gwiazd o niskiej masie. Gromada otwarta Plejady Badania przeprowadzone przez zespół naukowców wykazały, że wraz z postępującym starzeniem się gromad otwartych , większość ich mniej masywnych członków traci swoje miejsce. Ten wynik potwierdza istnienie wewnętrznych procesów dynamicznych w gromadach otwartych, które są spowodowane ich długimi podróżami przez Galaktykę i prowadzą do wydalenia gwiazd o niskiej masie. Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie Astronomy & Astrophysics i wykorzystały dane zgromadzone przez satelitę Gaia . Co więcej, jako uzupełnienie tych badań, dostępna jest interaktywna strona internetowa, która jest dedykowana zarówno profesjonalistom, jak i amatorom oraz studentom zainteresowanym tą dziedziną. Gromada otwarta to grupa gwiazd, które powstały z jednego obł

Międzynarodowy zespół naukowców po raz pierwszy odkrył protogwiazdę opuszczającą swoje miejsce narodzin, co dostarcza dowodów obserwacyjnych na początkowy stan uciekających gwiazd. Obraz w średniej podczerwieni G352.63-1.07. Źródło: NAOC Gwiazdy opuszczają miejsce swojego powstania i rozpraszają się po całej Galaktyce . Proces ten jest istotny dla ewolucji Galaktyki. Badania teoretyczne wskazują na dwa możliwe powody, dla których gwiazdy uciekają. Po pierwsze, mogą być wyrzucane z młodych układów wielokrotnych gwiazd w wyniku interakcji. Po drugie, mogą również zyskiwać energię kinetyczną w trakcie zapadania się lub interakcji z obłokami molekularnymi . Gwiazdy, których trajektorie są stosunkowo wyraźne, zazwyczaj całkowicie oddzielają się od miejsca swojego powstania. Natomiast młode protogwiazdy zwykle głęboko osadzone są w obłokach molekularnych, co utrudnia pomiar ich cech kinematycznych. W rezultacie, obserwacyjne dane dotyczące uciekających gwiazd nadal są niekompletne. Jednak

Chaotyczna mieszanina łączących się galaktyk spiralnych wskazuje na możliwy los galaktyk Drogi Mlecznej i Andromedy. Galaktyka NGC 7727. Źródło: International Gemini Observatory/NOIRLab/NSF/AURA Teleskop Gemini South obserwuje skutki zderzenia galaktyk spiralnych , które miało miejsce miliard lat temu. W centrum tego chaotycznego zjawiska znajduje się spleciona i uwięziona para supermasywnych czarnych dziur – najbliższa Ziemi para, jaką dotychczas udało się zarejestrować. Wirujące ramiona galaktyki spiralnej są jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów w kosmosie. Są to długie, rozległe pasma odchodzące od rdzenia centralnego, wypełnione pyłem, gazem i obszarami intensywnego tworzenia się nowych gwiazd. Jednak podczas połączenia z inną galaktyką , ta charakterystyczna struktura może ulec znaczącym przemianom, stając się znacznie bardziej dziwacznym i amorficznym kształtem. Te same rozległe ramiona, które wcześniej były uporządkowane, nagle zostają zakłócone w wyniku interakcji.

Naukowcy zaobserwowali powstanie rzadkich pierwiastków chemicznych w drugim najjaśniejszym rozbłysku gamma, co rzuca nowe światło na sposób powstawania ciężkich pierwiastków. Przed połączeniem gwiazdy przebyły odległość równą w przybliżeniu długości Drogi Mlecznej (około 120 000 lat świetlnych) poza swoją macierzystą galaktyką. Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI, Andrew Levan (IMAPP, Warw) Naukowcy przeprowadzili badania nad niezwykle jasnym rozbłyskiem gamma GRB 230307A , który został spowodowany połączeniem gwiazd neutronowych . Wybuch ten został zaobserwowany przy użyciu różnych teleskopów naziemnych i kosmicznych, takich jak Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba , Teleskop Fermiego i Obserwatorium Swift . 25 października 2023 roku, międzynarodowy zespół badawczy opublikował swoje odkrycia w prestiżowym czasopiśmie Nature. Ich badania ujawniły odkrycie ciężkiego pierwiastka chemicznego tellur , który powstał w wyniku eksplozji. Inne pierwiastki, takie jak jod i tor, które są niezbędne do po

Nowe badania wykorzystują archiwum egzoplanet i symulacje układów planetarnych, aby zwiększyć efektywność wąskopasmowych poszukiwań SETI. Ilustracja orbit egzoplanet wokół gwiazd. Źródło: Zayna Sheikh Naukowcy opublikowali nowe badanie w czasopiśmie Astronomical Journal, w którym wykorzystali znaną populację egzoplanet do ustalenia precyzyjniejszych progów dla wykrywania sygnałów inteligencji pozaziemskiej (ETI). Wcześniejsze zalecenie dotyczące progu „szybkości dryfu” wynosiło 200 n Hz , jednak badanie wykazało, że wartość 53 nHz jest wystarczająca w 99% przypadków znanych egzoplanet, a dla gwiazd bez znanych planet spada do zaledwie 0,44 nHz. Te oparte na danych redukcje progu „szybkości dryfu” przynoszą znaczne oszczędności czasu obliczeniowego i zwiększają efektywność przyszłych kampanii SETI (Poszukiwanie pozaziemskiej inteligencji) . Wyniki tej pracy badawczej zapewniają bardziej wszechstronne pojęcie o tym, jak mogą wyglądać sygnały pochodzące z egzoplanet, które mogą wskazywa

Atlas Galaktyk Siena będzie nieocenionym narzędziem do badań nad formowaniem się i ewolucją galaktyk, falami grawitacyjnymi, ciemną materią i strukturą Wszechświata. NGC 520 to jedna z największych i najjaśniejszych galaktyk w Atlasie Galaktyk Siena. Składa się z dwóch galaktyk dyskowych, które ostatecznie połączą się, tworząc jeden masywny układ. Źródło: NSF/AURA/NOIRLab/T.A. Rector (University of Alaska Anchorage/NSF’s NOIRLab) & M. Zamani (NSF’s NOIRLab) Mapowanie nocnego nieba jest nieodzowne dla poznania naszego Wszechświata. Teraz zarówno naukowcy, jak i astronomowie amatorzy mają dostęp do nowego atlasu – Siena Galaxy Atlas (SGA) , który zawiera szczegółowe informacje o ponad 380 000 galaktyk . Ten zbiór danych dostarcza precyzyjnych pomiarów lokalizacji, kształtów i rozmiarów dużych pobliskich galaktyk. SGA obiecuje przynieść znaczące korzyści dla przyszłych badań astronomicznych i jest ogólnie dostępny online dla każdego. Badania zostały opublikowane w Astrophysical Jour

Zespół naukowców potwierdził istnienie kosmicznego wiatru, który odgrywa istotną rolę w zapadaniu się obłoku gwiazdotwórczego. Wizja artystyczna dysku akrecyjnego wokół młodej gwiazdy i wypływającego wirującego wiatru dysku. Zmierzone światło od strony wiatru, który zmierza w naszą stronę, wydaje się przesunięte w kierunku niebieskim i tutaj ma kolor niebieski. Światło strony odwracającej się od nas jest przesunięte w stronę czerwieni i tym samym zabarwione na czerwono. Źródło: T. Müller, R. Launhardt (MPIA) Nowe badania potwierdziły kluczowy etap w procesie tworzenia się gwiazd: obserwacje wykazały istnienie wirującego „kosmicznego wiatru” składającego się z cząsteczek, który odgrywa niezwykle istotną rolę w zapadaniu się obłoków gazu wystarczająco, by umożliwić powstanie gorącej i gęstej młodej gwiazdy. Wyniki tych badań zostały uzyskane dzięki połączeniu obserwacji radiowych z zaawansowaną analizą, co umożliwiło astronomom bardziej szczegółowe niż kiedykolwiek wcześniej zbadanie prz

Zespół naukowców z Uniwersytetu w Tybindze wykorzystał gromadę otwartą M37 jako laboratorium pozaziemskie do badania ewolucji gwiazd oraz mierzenia utraty masy. Obraz mgławicy planetarnej w gromadzie otwartej M37. Gromada zawiera kilkaset mgławic. Mgławica w kształcie motyla jest widoczna dzięki świecącemu na czerwono gazowi wodorowemu. Źródło: K. Werner i inni Gwiazdy, takie jak nasze Słońce, zakończą swoje życie jako białe karły . Niektóre z tych gwiazd są otoczone mgławicą planetarną , która składa się z gazu wyrzuconego przez umierającą gwiazdę tuż przed jej śmiercią. Międzynarodowy zespół badawczy pod kierownictwem Klausa Wernera z Instytutu Astronomii i Astrofizyki Uniwersytetu w Tybindze przeprowadził pierwsze badania gwiazdy centralnej mgławicy planetarnej, która znajduje się w gromadzie otwartej gwiazd. Naukowcy byli w stanie precyzyjnie określić masę, jaką gwiazda centralna utraciła w trakcie swojego życia. Wyniki tych badań zostały opublikowane w czasopiśmie Astronomy &

W bezpośrednim sąsiedztwie supermasywnej czarnej dziury zidentyfikowano niespodziewanie dużą liczbę młodych gwiazd, a w centrum naszej Galaktyki wykryto lód wodny. Widok obszaru supermasywnej czarnej dziury Sgr A* (żółty X) na wielu długościach fal. Gwiazdy są czerwone, pył niebieski. Wiele młodych gwiazd w gromadzie IRS 13 jest zakrytych przez pył lub oślepionych przez jasne gwiazdy. Źródło: Florian Peißker/University of Cologne Międzynarodowy zespół pod kierownictwem dr. Floriana Peißkera z Instytutu Astrofizyki Uniwersytetu w Kolonii przeanalizował młodą gromadę gwiazd w bliskim sąsiedztwie supermasywnej czarnej dziury Sagittarius A* w centrum naszej Galaktyki . Badanie wykazało, że gromada ta, znana jako IRS 13, jest znacznie młodsza niż się spodziewano. Gwiazdy w tej gromadzie mają tylko kilka setek tysięcy lat, co czyni je niezwykle młodymi jak na standardy gwiazdowe. Naukowcy byli zdumieni, ponieważ ze względu na intensywne promieniowanie i siły pływowe Galaktyki nie spodziew

Zespół naukowców bada interakcje fal grawitacyjnych powstałych ze zderzających się czarnych dziur. Symulacja łączących się czarnych dziur. Źródło: SXS Lensing/Simulating eXtreme Spacetimes Collaboration W momencie, gdy następuje kolizja dwóch czarnych dziur , zjawisko to jest na tyle potężne, że jesteśmy w stanie je wykryć z Ziemi. Czarne dziury są tak ogromne, że ich zderzenia generują fale, które poruszają się poprzez czasoprzestrzeń. Naukowcy nazywają je falami grawitacyjnymi . Pomysł istnienia fal grawitacyjnych został przewidziany już w 1916 roku przez Alberta Einsteina, jednak dopiero w 2015 roku fizycy byli w stanie potwierdzić ich istnienie bezpośrednio dzięki LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) . Aktualnie naukowcy, we współpracy z Biurem Naukowym Departamentu Energii i innymi agencjami federalnymi, pracują nad lepszym zrozumieniem tych fal grawitacyjnych oraz nad tym, jak mogą one poszerzyć naszą wiedzę na temat czarnych dziur. Zderzenia czarnych dziur

Międzynarodowa grupa astronomów zaobserwowała poświatę cieplną dwóch zderzających się lodowych olbrzymów. Ponadto, kilka lat później, naukowcy mieli okazję zaobserwować przemieszczający się przed gwiazdą macierzystą obłok pyłu powstały w wyniku tego zderzenia. Artystyczna impresja obłoku w kształcie pączka, który powstał po zderzeniu dwóch planet lodowych gigantów. Źródło: Leiden Pod nadzorem astronoma Matthew Kenworthy'ego z Leiden, grupa naukowców przeprowadziła dwa lata obserwacji zmian jasności gwiazdy po tym, jak zaczęła ona słabnąć w świetle widzialnym. Przez przypadek, badacze odkryli, że trzy lata wcześniej gwiazda wykazywała wzmożoną jasność w zakresie podczerwieni. Wyniki tych badań zostały opublikowane w czasopiśmie Nature. Gwiazda o nazwie ASASSN-21qj została odkryta przez sieć teleskopów, która jako pierwsza zauważyła, że gwiazda zanika na widzialnych długościach fal. Badania nad tą gwiazdą były intensywnie prowadzone przez zarówno amatorów, jak i profesjonalnych astr

Astrofizycy wykorzystali Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba, aby przyjrzeć się z bliska niestabilnej gwieździe. Artystyczne przedstawienie układu TRAPPIST-1. Źródło: NASA/JPL-Caltech Naukowcy z międzynarodowego zespołu przeprowadzili szczegółowe badania czterech rozbłysków słonecznych , które wystąpiły wokół gwiazdy TRAPPIST-1 . Ta mała i aktywna gwiazda znajduje się około 40 lat świetlnych od Ziemi. Odkrycia te mają potencjał pomóc naukowcom w poszukiwaniu odległych egzoplanet , które przypominają naszą własną planetę, a być może nawet posiadają warunki umożliwiające istnienie życia. Dzięki JWST po raz pierwszy w historii jesteśmy w stanie szukać planet wokół innych gwiazd, które mają takie rodzaje atmosfer wtórnych, jakie można znaleźć wokół, powiedzmy, Ziemi, Wenus lub Marsa  – powiedział Ward Howard, główny autor badań i stypendysta NASA Sagan na Wydziale Nauk Astrofizycznych i Planetarnych w CU Boulder. To polowanie może być jednak nieco skomplikowane. Howard wyjaśnił, że większoś

Naukowcy z USTC przeprowadzili badania, które mają istotne konsekwencje dla naszego zrozumienia fizyki akrecji supermasywnych czarnych dziur w centrach kwazarów. Wizja artystyczna supermasywnej czarnej dziury akreującej gaz i świecącej w dysku akrecyjnym. Źródło: Pixabay Profesorowie CAI Zhenyi i WANG Junxian z Wydziału Astronomii Chińskiego Uniwersytetu Nauki i Technologii (USTC) Chińskiej Akademii Nauk (CAS) odkryli, że promieniowanie optyczne generowane przez akrecję supermasywnych czarnych dziur w centrach kwazarów jest niezależne od wewnętrznej jasności tych kwazarów. To odkrycie wywraca tradycyjne rozumienie w tej dziedzinie. Badania profesorów ujawniły również znaczące odchylenie średniego rozkładu energii widmowej kwazarów w skrajnym ultrafiolecie od przewidywań klasycznej teorii dysku akrecyjnego. Odkrycie to stanowi wyzwanie dla klasycznego modelu i stanowi istotne wsparcie dla modeli, które uwzględniają rozległe wiatry dysku akrecyjnego. Wyniki tych badań zostały opubliko