Vega - astronotki

Zespół naukowców opracował katalog 294 pulsarów gamma, oraz 34 kandydatów, którzy czekają na potwierdzenie. Wizja artystyczna ilustrująca gwiazdę zaćmiewającą swojego partnera, szybko wirującego pulsara. Źródło: NASA/Sonoma State University, Aurore Simonnet Międzynarodowy zespół naukowców opracował nowy katalog zawierający 294 pulsary emitujące promieniowanie gamma, które zostały odkryte w danych z Teleskopu Fermi . Dodatkowo w katalogu znajdują się 34 pulsary, które są uznawane za prawdopodobne i oczekują na potwierdzenie. Liczba ta jest aż 27 razy większa niż liczba znanych pulsarów przed rozpoczęciem misji w 2008 roku. Naukowcy z Instytutu Fizyki Grawitacyjnej Maxa Plancka w Hanowerze dołączyli do katalogu 53 nowe pulsary. Odkrycia te zostały dokonane dzięki zastosowaniu innowacyjnych i wysoce wydajnych metod analizy danych w ramach projektu przetwarzania rozproszonego Einstein@home oraz klastra obliczeniowego Atlas. Sama liczba prawie 300 pulsarów gamma jest fantastycznym osiągni

Znaleziono silne dowody obserwacyjne na istnienie wielu trybów częstotliwości fal grawitacyjnych podczas łączenia się czarnych dziur. Wizja artystyczna ilustrująca hierarchiczny schemat łączenia czarnych dziur w zdarzeniu GW190521. Źródło: LIGO/Caltech/MIT/R. Hurt (IPAC) Międzynarodowy zespół naukowców odkrył mocne dowody obserwacyjne na istnienie wielu częstotliwości fal grawitacyjnych w wyniku połączenia się podwójnej czarnej dziury . Zespół stwierdził, że czarna dziura o masie pośredniej , powstała w zdarzeniu GW190521 , wibrowała krótko na co najmniej dwóch częstotliwościach po połączeniu. To odkrycie jest zgodne z fundamentalnym przewidywaniem ogólnej teorii względności . Obserwacja ta umożliwia testowanie tej teorii oraz twierdzenia o braku włosów w czarnej dziurze. Naukowcy nie znaleźli żadnych naruszeń ani odstępstw od ogólnej teorii względności. Wcześniej zakładano, że obserwacja wielu tonów fal będzie niemożliwa przed następną generacją detektorów fal grawitacyjnych. Jednak

Niska zawartość węgla w atmosferach planet, którą może wykryć JWST, może być oznaką jej zdatności do zamieszkania. Wizja artystyczna egzoplanet z atmosferami. Źródło: Christine Daniloff, MIT; iStock Naukowcy z Massachusetts Institute of Technology (MIT), Uniwersytetu Birmingham i innych ośrodków uważają, że najlepszą szansą dla astronomów na odkrycie wody w stanie ciekłym, a nawet życia na innych planetach, jest poszukiwanie braku, a nie obecności określonych cech chemicznych w ich atmosferach. Naukowcy sugerują, że jeśli planeta typu ziemskiego ma znacznie mniej dwutlenku węgla w swojej atmosferze w porównaniu z innymi planetami w tym układzie, może to być oznaką istnienia ciekłej wody – i być może życia – na jej powierzchni. Dodatkowo, ta nowa sygnatura znajduje się w polu widzenia Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba (JWST) . Chociaż naukowcy zasugerowali inne potencjalne oznaki zdatności do zamieszkania, te właściwości są trudne, a nawet niemożliwe do zmierzenia przy użyciu obecnych

Nowe zdjęcie starożytnej, odległej galaktyki może pomóc naukowcom zrozumieć, w jaki sposób ona powstała oraz pochodzenie naszej Drogi Mlecznej. Ilustracja przedstawiająca zakłócenie dysku galaktycznego. Źródło: Jonathan Bland-Hawthorn and Thorsten Tepper-Garcia/University of Sydney Licząca ponad 12 miliardów lat BRI 1335-0417 jest najstarszą i najodleglejszą znaną galaktyką spiralną we Wszechświecie. Główny autor pracy powiedział, że sieć ALMA pozwoliła im spojrzeć na tę starożytną galaktykę z dużo większą szczegółowością. W szczególności interesowało nas to, w jaki sposób gaz przemieszcza się do galaktyki i w jej obrębie  – powiedział dr Tsukui. Gaz jest kluczowym składnikiem formowania się gwiazd i może dostarczyć nam ważnych wskazówek na temat tego, w jaki sposób galaktyka faktycznie napędza procesy gwiazdotwórcze. W tym przypadku naukowcy nie tylko byli w stanie zarejestrować ruch gazu wokół BRI 1335-0417, lecz także po raz pierwszy odkryli powstawanie fal sejsmicznych w tak w

Hubble uchwycił obraz jasnej galaktyki spiralnej, która posiada aktywne jądro galaktyczne (AGN) i została sklasyfikowana jako galaktyka Seyferta. Galaktyka spiralna MCG-01-24-014. Źródło: ESA/Hubble & NASA, C. Kilpatrick Ten obraz ukazuje jasną galaktykę spiralną znaną jako MCG-01-24-014, która znajduje się około 275 milionów lat świetlnych od Ziemi. MCG-01-24-014 jest nie tylko dobrze zidentyfikowaną galaktyką spiralną , ale posiada także niezwykle energetyczne jądro, znane jako aktywne jądro galaktyczne (AGN) , i jest sklasyfikowana jako galaktyka Seyferta typu 2. Galaktyki Seyferta, podobnie jak kwazary , są jedną z najczęstszych podklas AGN-ów. Galaktyki Seyferta zazwyczaj znajdują się stosunkowo blisko i ich centralne AGN nie przyćmiewa swojego gospodarza, podczas gdy kwazary są bardzo odległymi AGN-ami o niesamowitej jasności, które przyćmiewają swoje galaktyki macierzyste. Pomimo różnorodności w kategoryzacji AGN, galaktyki Seyferta są klasyfikowane jako bardziej zbliżone,

Zespół naukowców przeanalizował ponad milion galaktyk, aby zbadać pochodzenie obecnych struktur kosmicznych. Obraz uzyskany z obserwacji wielkoskalowej struktury Wszechświata. Wszystkie liczne obiekty pokazane w kolorze od żółtego do czerwonego reprezentują galaktyki oddalone od Ziemi o setki milionów lat świetlnych. Źródło: Subaru HSC Do dzisiaj precyzyjne obserwacje i analizy mikrofalowego promieniowania tła (CMB) i wielkoskalowej struktury Wszechświata (LSS) doprowadziły do ustanowienia standardowych ram Wszechświata, tak zwanego modelu ΛCDM , w którym zimna ciemna materia (CDM) i ciemna energia (stała kosmologiczna, Λ) są istotnymi cechami. Model ten sugeruje, że pierwotne fluktuacje zostały wygenerowane na początku Wszechświata lub we wczesnym okresie jego istnienia. Te fluktuacje działały jak wyzwalacze, prowadząc do powstania wszystkich struktur we Wszechświecie, włączając w to gwiazdy, galaktyki ,  gromady galaktyk i ich rozmieszczenie przestrzenne. Chociaż na początku flu

Międzynarodowy zespół naukowców po raz pierwszy modeluje jednocześnie różne sygnały eksplozji kilonowej. Symulacja numeryczna materiału wyrzuconego z dwóch łączących się gwiazd neutronowych. Czerwone kolory odnoszą się do wyrzuconego materiału z dużą zawartością neutronów, który będzie wyglądał na bardziej czerwony niż niebieski materiał zawierający większą część protonów. Źródło: I. Markin (University of Potsdam) Gwiazdy neutronowe powstają jako końcowy produkt grawitacyjnego zapadnięcia masywnych gwiazd, gromadząc dużą część ich pierwotnej masy w super gęstej gwieździe o średnicy zaledwie około dziesięciu kilometrów. 17 sierpnia 2017 roku naukowcy po raz pierwszy zaobserwowali różnorodne oznaki wybuchowego połączenia dwóch okrążających się gwiazd neutronowych, w tym fale grawitacyjne i ogromne wybuchy promieniowania, włącznie z rozbłyskiem gamma . Międzynarodowy zespół naukowców opracował metodę jednoczesnego modelowania tych obserwowalnych sygnałów kilonowej , co umożliwiło precyz

Korzystając z JWST i HST astronomowie odkryli drugą soczewkowaną grawitacyjnie supernową w tej samej galaktyce. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba dostrzegł wielokrotnie zobrazowaną supernową w odległej galaktyce oznaczonej jako MRG-M0138. Dwa obrazy supernowej (zakreślone) są widoczne na powyższym obrazie z kamery NIRCam, ale oczekuje się, że dodatkowy obraz supernowej będzie widoczny około 2035 roku. Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI, Justin Pierel (STScI) i Andrew Newman (Carnegie Institution for Science) W listopadzie 2023 roku Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba zaobserwował masywną gromadę galaktyk o nazwie MACS J0138.0-2155 . Dzięki zjawisku znanemu jako soczewkowanie grawitacyjne , po raz pierwszy przewidzianemu przez Alberta Einsteina, odległa galaktyka o nazwie MRG-M0138 wydaje się zakrzywiona przez potężną grawitację sąsiedniej gromady galaktyk. Oprócz zakrzywienia i powiększenia odległej galaktyki, efekt soczewkowania grawitacyjnego wywołany przez MACS J0138 tworzy pięć różnych obr

Zespół astrofizyków stworzył pierwszy w historii katalog małych, podobnych do Ziemi planet z rodzeństwem podobnym do Jowisza – kluczowy element w poszukiwaniu życia w kosmosie. Wizja artystyczna egzoplanet odkrytych przez Teleskop Keplera. Źródło: Jet Propulsion Laboratory NASA Poszukiwanie olbrzymich planet Keplera , którego wyniki opublikowano w czasopiśmie Astrophysical Journal, trwało dekadę. Ten katalog stanowi pierwsze tego rodzaju przedsięwzięcie i bezprecedensową okazję do zbadania różnorodności układów planetarnych. Zawiera on obiekty podobne do Układu Słonecznego , jednak nie do końca identyczne, co otwiera nowe możliwości dla zrozumienia procesów tworzenia się planet  – powiedziała Lauren Weiss z Departamentu Fizyki i Astronomii na Uniwersytecie Notre Dame. Pytanie naukowe, które staram się rozwiązać od ostatniej dekady, brzmi: które z innych małych planet, podobnych do Ziemi, posiadają rodzeństwo przypominające Jowisza? Ta cecha może okazać się kluczowa w poszukiwaniach życ

Po raz pierwszy udało się zmapować na dużym obszarze sygnatury poszczególnych zimnych i gęstych obłoków gwiazdotwórczych w galaktyce poza Drogą Mleczną. Ilustracja przedstawiająca rozkład promieniowania cząsteczki diazenylu (fałszywe kolory) w galaktyce Wir w porównaniu z obrazem optycznym. Czerwonawe obszary na zdjęciu przedstawiają jasne mgławice gazowe zawierające gorące, masywne gwiazdy przemierzające ciemne strefy gazu i pyłu w ramionach spiralnych. Źródło: Thomas Müller (HdA/MPIA), S. Stuber i inni (MPIA), NASA, ESA, S. Beckwith (STScI), and the Zespół Dziedzictwa Hubble'a (STScI/AURA) Międzynarodowy zespół badawczy pod kierownictwem astronomów z Instytutu Astronomicznego Maxa Plancka (MPIA) dokładnie zmapował ekspansywne obszary zimnego i gorącego gazu, przyszłe miejsca narodzin gwiazd, w galaktyce poza Drogą Mleczną z niezwykłą precyzją. Korzystając z interferometru Northern Extended Millimetre Array (NOEMA) , obserwacje te objęły rozległy obszar galaktyki , co pozwoliło n

Zespół JWST odkrył najmniejszego dotąd swobodnego brązowego karła w gromadzie IC 348. Na ilustracji: Obraz centralnej części gromady gwiazd IC 348. Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI, Kevin Luhman (PSU), Catarina Alves de Oliveira (ESA) Brązowe karły to obiekty znajdujące się na granicy między gwiazdami a planetami. Powstają one podobnie jak gwiazdy, rosnąc na tyle gęste, by zapaść się pod wpływem własnej grawitacji, ale nigdy nie osiągają wystarczającej gęstości i temperatury, by rozpocząć syntezę wodoru i przekształcić się w pełnoprawną gwiazdę. Na najniższym końcu skali, niektóre brązowe karły są porównywalne z olbrzymimi planetami, ważąc zaledwie kilka razy więcej niż Jowisz. Astronomowie starają się określić najmniejszy obiekt, który może uformować się w sposób podobny do gwiazdy. Zespół korzystający z Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba odkrył nowego rekordzistę: maleńkiego, swobodnego brązowego karła o masie zaledwie 3-4 razy większej od masy Jowisza. Jedno z podstawowych pytań, któ

Zespół naukowców wykorzystał asterosejsmologię do dokładnego pomiaru odległości do gwiazd. W tym celu przeanalizowali tysiące gwiazd i sprawdzili pomiary wykonane podczas misji Gaia. Wizja artysty ilustrująca, jak poszczególne fale dźwiękowe propagują się wewnątrz gwiazd, takich jak Słońce. Niektóre rozprzestrzeniają się wzdłuż warstw powierzchniowych, podczas gdy inne przechodzą przez sam środek gwiazdy. Źródło: ESA Dla większości z nas niezliczone jasne punkty na nocnym niebie wydają się być gwiazdami. Jednak w rzeczywistości niektóre z tych punktów to planety, odległe słońca, a nawet całe galaktyki oddalone o miliardy lat świetlnych . To, na co patrzymy, zależy od odległości od Ziemi. Właśnie dlatego pomiar dokładnej odległości do obiektów niebieskich jest tak ważnym celem dla astronomów – i jednym z najważniejszych wyzwań, z którymi obecnie się mierzą. Mając to na uwadze, Europejska Agencja Kosmiczna uruchomiła misję Gaia dziesięć lat temu. Dane zebrane przez satelitę Gaia otwier