Vega - astronotki

Zrozumienie procesów powstawania i ewolucji galaktyk jest trudne, ponieważ zaangażowanych jest tak wiele różnych procesów fizycznych poza samą grawitacją, w tym procesy związane z powstawaniem gwiazd i promieniowaniem gwiazdowym, chłodzeniem gazu w ośrodku międzygwiazdowym , sprzężeniem zwrotnym z akrecji   czarnych dziur , polami magnetycznymi , promieniowaniem kosmicznym i wiele więcej. Astronomowie wykorzystali symulacje komputerowe powstawania galaktyk, aby zrozumieć wzajemne oddziaływanie tych procesów i odpowiedzieć na pytania, na które nie można jeszcze odpowiedzieć na podstawie obserwacji, np. jak powstały pierwsze galaktyki we Wszechświecie. Symulacje procesów powstawania galaktyk wymagają spójnego modelowania wszystkich tych mechanizmów naraz, ale kluczową trudnością jest to, że każdy z nich działa w innej skali przestrzennej, co sprawia, że prawidłowe symulowanie ich wszystkich w tym samym czasie jest prawie niemożliwe. Na przykład napływ gazu z ośrodka międzygalaktycznego

Połączenie danych obserwacyjnych i zaawansowanych symulacji komputerowych zaowocowało postępem w dziedzinie astrofizyki, która zanikła pół wieku temu. Przegląd Dark Energy Survey opublikował serię nowych wyników dotyczących tzw. światła wewnątrzgromadowego (ang. intracluster light – ICL), słaby rodzaj światła znajdującego się w gromadach galaktyk .  Pierwsza seria nowych, precyzyjnych pomiarów ICL, pojawiła się w artykule opublikowanym w The Astrophysical Journal w kwietniu 2019 roku. Kolejna pojawiła się niedawno w Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. W niespodziewanym odkryciu tego ostatniego przeglądu, fizycy DES odkryli nowe dowody na to, że ICL może zapewnić nowy sposób pomiaru tajemniczej substancji zwanej ciemną materią .  Wydaje się, że źródłem ICL są gwiazdy niezwiązane grawitacyjnie z żadną galaktyką. Od dawna podejrzewano, że ICL może być istotnym składnikiem gromady galaktyk, ale jego słabość utrudnia pomiary. Nikt nie wie, ile ich jest, ani w jakim stopniu ro

Supermasywne czarne dziury mają wpływ na wiele aspektów powstawania i ewolucji naszego Wszechświata – ale nadal jest wiele tego, czego o nich nie wiemy. Nowy spis tych przyczajonych źródeł pomaga nam odpowiedzieć na te pytania. Ukryte w pyle Ile aktywnie akreujących supermasywnych czarnych dziur – znanych jako aktywne jądra galaktyczne (AGN) – jest rozproszonych po całym Wszechświecie? W jaki sposób te czarne dziury rosną obok swoich galaktycznych gospodarzy? Jak potężne promieniowanie tych AGN przyczyniło się do rejonizacji , która ukształtowała nasz Wszechświat w jego obecnym składzie zjonizowanego wodoru o niskiej gęstości? Aby odpowiedzieć na wszystkie te pytania, musimy najpierw sporządzić pełny spis AGN we Wszechświecie. Jednak jest to wyzwanie – chociaż AGN promieniują jasno w całym spektrum elektromagnetycznym, wiele z tych tajemniczych źródeł znajduje się za gęstymi osłonami pyłu, które uniemożliwiają wydostanie się większości ich promieniowania. Na ratunek wysoka energia Na

Wcześniej sądzono, że zderzenia między galaktykami z pewnością przyczynią się do aktywności masywnych czarnych dziur w ich centrach. Jednak naukowcy przeprowadzili najdokładniejsze symulacje szeregu scenariuszy kolizji i odkryli, że niektóre zderzenia mogą zmniejszyć aktywność ich centralnych czarnych dziur . Powodem jest to, że niektóre zderzenia czołowe mogą w rzeczywistości oczyścić galaktyczne jądra materii, które w przeciwnym razie napędzałyby zawarte w nich czarne dziury. Kiedy myślimy o olbrzymich zjawiskach, takich jak zderzenia galaktyk , kuszące może być wyobrażenie sobie tego jako jakiegoś kosmicznego kataklizmu, w którym gwiazdy rozbijają się i eksplodują oraz niszczą na ogromną skalę. W rzeczywistości jest to bliższe połączeniu się pary obłoków, zwykle większego pochłaniającego mniejszy. Jest mało prawdopodobne, aby jakiekolwiek gwiazdy w nich się zderzały. Jednak kolizje galaktyk mogą mieć ogromne konsekwencje. Galaktyki zdarzają się na różne sposoby. Czasami mała galakty

Szczegółowe obserwacje gazu molekularnego w pływowej galaktyce karłowatej mają istotny wpływ na nasze zrozumienie, w jaki sposób powstają gwiazdy. Wiele wiadomo o galaktykach. Wiemy na przykład, że znajdujące się w nich gwiazdy są ukształtowane w mieszaniny starego pyłu gwiezdnego i cząsteczek zawieszonych w gazie. Tajemnicą pozostaje jednak proces, który prowadzi do połączenia tych prostych elementów w celu utworzenia nowej gwiazdy. Teraz jednak międzynarodowy zespół naukowców poczynił znaczący krok w kierunku zrozumienia, w jaki sposób gazowa zawartość galaktyki organizuje się w gwiazdy nowej generacji. Ich odkrycia mają istotny wpływ na nasze zrozumienie, w jaki sposób gwiazdy powstały w pierwszych dniach istnienia Wszechświata, kiedy zderzenia galaktyk były częste i dramatyczne, a formowanie się gwiazd i galaktyk zachodziło bardziej aktywnie niż obecnie. W tym badaniu naukowcy wykorzystali ALMA – sieć radioteleskopów połączonych w jeden, mega teleskop – do obserwacji rodzaju galak

Astronomowie odkryli pierwszą planetę podobną do Jowisza bez chmur i mgły w obserwowalnej atmosferze. Odkrycia zostały opublikowane w styczniu 2021 r. w Astrophysical Journal Letters. Nazwany WASP-62b, gazowy olbrzym został po raz pierwszy odkryty w 2012 roku w badaniu Wide Angle Search for Planets (WASP). Jednak atmosfera egzoplanety nigdy nie była badana. Znana jako „ gorący Jowisz ”, WASP-62b znajduje się w odległości 575 lat świetlnych od nas a jej masa stanowi około połowy masy Jowisza. Jednak w przeciwieństwie do naszego gazowego olbrzyma, któremu okrążenie Słońca zajmuje prawie 12 lat, WASP-62b potrzebuje na okrążenie swojej gwiazdy zaledwie 4,5 dnia. Tak duża bliskość gwiazdy sprawia, że planeta jest niezwykle gorąca, stąd nazwa „gorący Jowisz”. Wykorzystując Kosmiczny Teleskop Hubble’a Munazza Alam z Center for Astrophysics, która prowadziła badanie, zarejestrowała dane i obserwacje planety za pomocą spektroskopii, https://pl.wikipedia.org/wiki/Spektroskopia badania promien

Siedem egzoplanet krążących wokół TRAPPIST-1 , oddalonej od nas o 40 lat świetlnych , które odkryto w 2016 roku daje wgląd w ogromną różnorodność układów planetarnych, jakie prawdopodobnie wypełniają Wszechświat. Nowe badanie, opublikowane w Planetary Science Journal, pokazuje, że planety mają zadziwiająco podobne gęstości. Idealny układ do obserwacji W 2018 roku naukowcy pod kierownictwem Simona Grimma z Uniwersytetu w Bernie dostarczyli najdokładniejszych dotychczas obliczeń mas siedmiu planet krążących wokół gwiazdy TRAPPIST-1. Obliczenia te wykazały, że planety mają rozmiar i masę mniej więcej Ziemi, a zatem również muszą być skaliste, czy ziemskie – w przeciwieństwie do planet zdominowanych przez gaz, takich jak Jowisz i Saturn. Od czasu pierwszego wykrycia światów wokół TRAPPIST-1, naukowcy badali rodzinę tych planet za pomocą wielu naziemnych i kosmicznych teleskopów. Na przykład Kosmiczny Teleskop Spitzera dostarczył 1000 godzin obserwacji układu, zanim został wycofany z prac

Wszystkie cztery planety krążące wokół gwiazdy HR 8799 zostały zidentyfikowane za pomocą metody bezpośredniego obrazowania – wyczyn możliwy dzięki temu, że planety są duże i krążą po rozległych orbitach wokół swojej gwiazdy. Układy planetarne o takich cechach często mają trudności z utrzymaniem się razem pod wpływem wszystkich oddziaływań grawitacyjnych. Ale czy układ HR 8799 mógłby w jakiś sposób pozostać nienaruszony? Technika obrazowania bezpośredniego polega na wykonaniu zdjęcia gwiazdy i usunięcia całego światła pochodzącego od gwiazdy, aby zobaczyć, co pozostało (oby planety). Kiedy astronomowie zastosowali tę technikę do obserwacji gwiazdy HR 8799 w podczerwieni, odkryli cztery planety, które ją okrążają. Zdjęcia pokazują, że najbardziej wewnętrzna planeta znajduje się w przybliżeniu 16 jednostek astronomicznych od gwiazdy – nieco bliżej niż Uran od Słońca – a wszystkie planety mają okresy orbitalne od 50 do 500 lat. Ale biorąc pod uwagę, że astronomowie nie byli w stanie obse

Międzynarodowy zespół naukowców odkrył wir pyłu i kamieni na orbicie wokół młodej gwiazdy. Możliwe, że w kamykach tworzy się planeta. Naukowcy dokonali tego odkrycia w czasie, który projektanci i konstruktorzy instrumentu astronomicznego otrzymują w nagrodę za swoją pracę. Powstająca egzoplaneta krąży po orbicie wokół gwiazdy HD 163296. Jest to młoda, szeroko badana przez astronomów gwiazda znajdująca się w odległości 330 lat świetlnych od Ziemi, w konstelacji Strzelca. Wcześniej astronomowie znaleźli dowody na powstanie trzech dużych egzoplanet na odległych orbitach wokół gwiazdy. Teraz mogą dodać czwartą, krążącą blisko gwiazdy. Zespół pod kierownictwem Jozsefa Varga (Uniwersytet w Leiden, Holandia) badał gwiazdę przez cztery noce w marcu i czerwcu 2019 roku. Skupili swój teleskop na wewnętrznej części dysku pyłu i kamyków krążących wokół gwiazdy. Astronomowie zaobserwowali pierścień ciepłego, drobnego pyłu w odległości od gwiazdy porównywalnej z orbitą Merkurego wokół Słońca. Zask

Za pomocą potężnego teleskopu MeerKAT w RPA odkryto dwie olbrzymie g alaktyki radiowe . Uważa się, że galaktyki te należą do największych pojedynczych obiektów we Wszechświecie. Odkrycie zostało opublikowane w Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Podczas gdy normalne radiogalaktyki są dość powszechne, tylko kilkaset z nich ma dżety radiowe przekraczające rozmiar 700 kiloparseków , czyli około 22 razy więcej niż ma Droga Mleczna. Te naprawdę ogromne układy nazywane są „olbrzymimi galaktykami radiowymi”. Pomimo niedoboru olbrzymich galaktyk radiowych, autorzy pracy znaleźli dwie z tych kosmicznych bestii na niezwykle małym skrawku nieba. Dr Jacinta Delhaize, pracownik naukowy na Uniwersytecie w Kapsztadzie i główna autorka pracy, powiedziała: „Znaleźliśmy te olbrzymie galaktyki radiowe w obszarze nieba, który jest tylko około 4x większy od powierzchni Księżyca w pełni. Na podstawie naszej obecnej wiedzy na temat zagęszczenia ogromnych radiogalaktyk na niebie, prawdopodobień

Kanadyjski zespół odkrył, że masa jądra olbrzymiej planety WASP-107b jest znacznie mniejsza niż to, co uważano za konieczne do zbudowania ogromnej powłoki gazowej otaczającej planety olbrzymie, takie jak Jowisz i Saturn. To intrygujące odkrycie, dokonane przez Caroline Piaulet z Instytutu Badań nad Egzoplanetami (iREx) Université de Montréal sugeruje, że gazowe olbrzymy tworzą się o wiele łatwiej niż wcześniej sądzono. Piaulet należy do przełomowego zespołu badawczego profesora astrofizyki UdeM Björna Benneke, który w 2019 roku ogłosił pierwsze wykrycie obecności wody na egzoplanecie znajdującej się w ekosferze swojej gwiazdy. Tak duża jak Jowisz, ale 10 razy lżejsza WASP-107b po raz pierwszy została odkryta w 2017 roku jako egzoplaneta krążąca wokół gwiazdy WASP-107, która znajduje się około 212 lat świetlnych od Ziemi w konstelacji Panny. Planeta znajduje się bardzo blisko swojej gwiazdy – ponad 16 razy bliżej niż Ziemia od Słońca. Tak duża jak Jowisz, ale 10 razy lżejsza, WASP-1

W Drodze Mlecznej znajduje się 8292 niedawno odkrytych strumieni gwiazd – wszystkie noszą nazwę Theia. Ale Theia 456 jest wyjątkowy. Strumień gwiazd jest rzadką liniową grupą – ale nie gromadą – gwiazd. Po połączeniu wielu zestawów danych zarejestrowanych przez teleskop kosmiczny Gaia , zespół astrofizyków odkrył, że wszystkie 468 gwiazd w Theia 456 narodziło się w tym czasie i poruszają się po niebie w tym samym kierunku. „Większość gromad gwiazd powstaje razem. To, co jest ekscytujące w Theia 456 to fakt, że nie jest to mała grupka gwiazd. Jest długa i rozciągnięta. W pobliżu jest niewiele strumieni, młodych i tak rozproszonych” – powiedział Jeff Andrews, astrofizyk z Northwestern University i członek zespołu. Chociaż naukowcy od dawna wiedzą, że gwiazdy tworzą się w grupach, większość znanych gromad ma kształt kulisty. Dopiero niedawno astrofizycy zaczęli znajdować nowe wzory na niebie. Uważają, że długie sznurki gwiazd były kiedyś ciasnymi gromadami, stopniowo rozdzieranymi i rozc

Co napędza masywne wyrzuty gazu i pyłu z galaktyki Cygaro, znanej również jako Messier 82? Wiemy, że tysiące powstających gwiazd napędza potężny super wiatr, który wyrzuca materię w przestrzeń międzygalaktyczną. Nowe badania pokazują, że pola magnetyczne również przyczyniają się do wydalania materii z Messier 82 (M82), dobrze znanego przykładu galaktyki gwiazdotwórczej o charakterystycznym, wydłużonym kształcie. Odkrycia z Obserwatorium Stratosferycznego SOFIA pomagają wyjaśnić, w jaki sposób pył i gaz mogą przemieszczać się z wnętrza galaktyk do przestrzeni międzygalaktycznej, dostarczając wskazówek dotyczących powstawania galaktyk. Materia jest wzbogacana pierwiastkami, takimi jak węgiel i tlen, które podtrzymują życie i są budulcem przyszłych galaktyk i gwiazd. SOFIA wcześniej badało kierunek pól magnetycznych w pobliżu jądra M82, z czego galaktyka Cygaro jest oficjalnie znana. Tym razem zespół zastosował narzędzia, które były szeroko wykorzystywane do badania fizyki wokół Słońca,

Międzynarodowy zespół astronomów odkrył najodleglejszego znanego kwazara – kosmicznego potwora znajdującego się ponad 13 mld lat świetlnych od Ziemi, zasilanego przez supermasywną czarną dziurę , który jest ponad 1,6 mld razy masywniejszy niż Słońce i ponad 1000 razy jaśniejszy niż cała Droga Mleczna. Kwazar, zwany J0313–1806, widziany jest w czasie, gdy Wszechświat miał zaledwie 670 milionów lat, co dostarcza astronomom cennych informacji na temat tego, w jaki sposób masywne galaktyki – i supermasywne czarne dziury w ich centrach – powstały we wczesnym Wszechświecie. Jego przesunięcie ku czerwieni oszacowano na z=7,64. Poprzedni rekordziści wykazywali z≥7,5 Nowe odkrycie bije rekord odległości dla kwazara, ustanowiony poprzednio trzy lata temu. Obserwacje za pomocą ALMA w Chile potwierdziły wysoką precyzję pomiaru obserwacji. Kwazary pojawiają się, gdy potężna grawitacja supermasywnej czarnej dziury w jądrze galaktyki wciąga otaczającą materię, która tworzy krążący wokół niej dysk

Wiele lat po wykryciu astronomowie dowiedzieli się, że egzoplaneta o nazwie KOI-5Ab krąży w układzie potrójnym po orbicie o dziwnym nachyleniu. Wkrótce po tym, jak misja Kepler rozpoczęła działalność w 2009 roku, zidentyfikowano planetę wielkości Neptuna. O planecie, nazwanej KOI-5Ab, która była kandydatką na drugą planetę znalezioną przez misję, wkrótce zapomniano, gdyż Kepler odkrywał coraz więcej innych egzoplanet . Pod koniec swojej misji w 2018 roku, Kepler miał na swoim koncie odkrycie aż 2394 egzoplanet oraz dodatkowe 2366 kandydatów na egzoplanety, wśród nich KOI-5Ab. Teraz David Ciardi, główny naukowiec z Exoplanet Science Institute (NExScI) mówi, że „wskrzesił KOI-5Ab z martwych” dzięki nowym obserwacjom pochodzącym z misji TESS .  Do 2014 roku Ciardi i inni badacze wykorzystali Obserwatorium Kecka na Hawajach, Obserwatorium Palomar w Kalifornii i Gemini North na Hawajach, aby wykazać, że gwiazda, wokół której krąży KOI-5Ab należy do układu potrójnego gwiazd, zwanego KOI-5.

Naukowcy zazwyczaj nie są w stanie zmierzyć rozmiaru olbrzymich planet, takich jak Jowisz czy Saturn, które krążą z dala od swoich gwiazd. Ale zespół astronomów z UC Riverside tego dokonał. Planeta ta jest mniej więcej pięć razy cięższa od Jowisza. Chociaż znajduje się prawie 1300 lat świetlnych od Ziemi, Kepler-1514b nadal jest częścią tego, co astronomowie nazywają naszym „słonecznym sąsiedztwem”. Kosmiczny Teleskop Keplera początkowo zidentyfikował obiekt, którym okazała się planeta Kepler-1514b, w 2010 roku. Następnie zauważono w danych z teleskopu okresowe spadki jasności gwiazdy, wskazówkę, że okrążające ją planety znajdują się w jej pobliżu. Astronom UCR Paul Dalba, wraz ze swoim zespołem wykorzystali teleskopy Kecka , aby określić rozmiar i gęstość planety. Dalba dodał, że zaskakującym było odkrycie planety, takiej jak Kepler-1514b. „Okres orbitalny planety wynoszący 218 dni jest o rząd wielkości dłuższy niż w przypadku większości mierzonych przez nas egzoplanet olbrzymów. Kep

Gorąca, skalista „ superziemia ” w pobliżu jednej z najstarszych gwiazd w Galaktyce zaskoczyła zespół naukowców polujących na planety. Planeta jest około połowę większa od Ziemi, ale na okrążenie swojej gwiazdy potrzebuje mniej niż pół ziemskiego dnia. Jednym z powodów tak krótkiej orbity jest znaczna bliskość planety od gwiazdy, która również wytwarza niesamowite ciepło. Szacunkowa średnia temperatura na planecie wynosi ponad 2000 K – o wiele za dużo, aby gościć życie, jakie znamy dzisiaj, chociaż kiedyś mogło to być możliwe. Ponadto, jak mówi Stephen Kane, astrofizyk planetarny z UC Riverside i członek zespołu, chociaż planeta ma mniej więcej trzy razy większą masę niż Ziemia, zespół obliczył, że jej gęstość jest taka sama, jak naszej planety. Jak wyjaśnił Kane, im planeta jest starsza, tym mniej gęsta będzie, ponieważ kiedy się formowała nie było dostępnych tak wiele ciężkich pierwiastków. Ciężkie pierwiastki powstają w wyniku reakcji syntezy w gwiazdach w miarę ich starzenia się. W

Astronomowie przeprowadzili najbardziej szczegółowe jak dotąd badanie niezwykle masywnej, młodej gromady galaktyk . Obraz wykonany na wielu długościach fali pokazuje tę gromadę galaktyk, noszącą nazwę IDCS J1426.5+3508 (w skrócie IDCS J1426), w promieniach rentgenowskich z obserwatorium Chandra, świetle widzialnym z HST i w podczerwieni ze Spitzera. Ta rzadka gromada galaktyk, znajdująca się w odległości 10 mld lat świetlnych od Ziemi, waży prawie 500 bilionów Słońc. Obiekt ten ma ważne implikacje dla zrozumienia, w jaki sposób te megastruktury tworzyły się i ewoluowały we wczesnym Wszechświecie. Astronomowie zaobserwowali IDCS J1426, gdy Wszechświat miał mniej niż ⅓ obecnego wieku. Jest to najmasywniejsza wykryta gromada galaktyk w tak wczesnym okresie. Po raz pierwszy odkryta przez teleskop Spitzera w 2012 roku, IDCS J1426 została następnie zaobserwowana przy pomocy teleskopu Hubble’a i Obserwatorium Kecka, aby określić jej odległości. Obserwacje z Combined Array for Millimeter Wave

W 2020 roku, dzięki odkryciu magnetara, astronomowie dodali nowego członka do ekskluzywnej rodziny egzotycznych obiektów. Nowe badania z wykorzystaniem Obserwatorium rentgenowskiego Chandra potwierdzają tezę, że jest to również pulsar , co oznacza, że emituje regularne impulsy światła. Magnetar to rodzaj gwiazdy neutronowej , niezwykle gęstego obiektu składającego się głównie z ciasno upakowanych neutronów, który powstaje z zapadniętego jądra masywnej gwiazdy po wybuchu supernowej. To, co odróżnia magnetary od innych gwiazd neutronowych, to fakt, że mają one także najpotężniejsze znane we Wszechświecie pola magnetyczne. Dla porównania, siła pola magnetycznego naszej planety ma wartość około jednego Gaussa, podczas gdy magnes na lodówkę ma wartość około 100 Gaussów. Magnetary mają zaś pola magnetyczne o wartości 10 14 Gaussów. Gdyby magnetar znajdował się w odległości ⅙ dystansu Ziemia-Księżyc (ok. 65 000 km), wymazałby dane ze wszystkich kart kredytowych na Ziemi. 12 marca 2020 roku,