Vega - astronotki

Astronomowie przeprowadzili dwa nowe badania EHT, które pozwoliły uzyskać pierwszy obraz Sagittariusa A* w świetle spolaryzowanym. Współpraca Event Horizon Telescope (EHT), która stworzyła pierwszy w historii obraz naszej czarnej dziury w Drodze Mlecznej wydany w 2022 roku, uchwyciła nowy widok masywnego obiektu w centrum naszej Galaktyki: jak wygląda w świetle spolaryzowanym. Źródło: EHT Collaboration Nowy obraz, który powstał w ramach współpracy Teleskopu Horyzontu Zdarzeń (EHT) , ujawnił silne i zorganizowane pole magnetyczne emitowane z krawędzi supermasywnej czarnej dziury Sagittarius A* (Sgr A*) . Ten obraz, po raz pierwszy widziany w świetle spolaryzowanym , ukazał strukturę pola magnetycznego przypominającą strukturę czarnej dziury w centrum galaktyki M87 , co sugeruje, że potężne pola magnetyczne mogą być powszechne dla wszystkich czarnych dziur. To podobieństwo również wskazuje na ukryty strumień w Sgr A*. Wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie The Astrophysical Journa

Zespół naukowców znalazł wskazówki dotyczące błękitnych nadolbrzymów. Chociaż są powszechnie obserwowane, ich pochodzenie pozostaje odwieczną tajemnicą. Wizja artystyczna układu podwójnego czerwonego olbrzyma i młodszego towarzysza, który może się połączyć tworząc błękitnego nadolbrzyma. Źródło: Casey Reed, NASA Międzynarodowy zespół badawczy odkrył wskazówki dotyczące pochodzenia niektórych z najjaśniejszych i najgorętszych gwiazd w naszym Wszechświecie, znanych jako błękitne nadolbrzymy . Chociaż te gwiazdy są powszechnie obserwowane, ich geneza stanowi zagadkę, nad którą naukowcy debatują od kilku dziesięcioleci. Korzystając z nowych modeli gwiazd i analizując obszerną próbkę danych z Wielkiego Obłoku Magellana , eksperci z Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC) znaleźli solidne dowody na to, że większość błękitnych nadolbrzymów mogła powstać poprzez połączenie dwóch gwiazd związanych w układzie podwójnym . Badania zostały opublikowane w czasopiśmie The Astrophysical Journal Le

Astronomowie ujawnili, że supermasywna czarna dziura obserwowana przez teleskop Chandra nie spełnia pokładanych w niej nadziei. Zdjęcie przedstawia kwazar H1821+643, znajdujący się około 3,4 miliarda lat świetlnych od Ziemi. Źródło: Promieniowanie X: NASA/CXC/Univ. of Nottingham/H. Russell i inni; Radiowe: NSF/NRAO/VLA; Obróbka zdjęcia: NASA/CXC/SAO/N. Wolk Chociaż jest odpowiedzialna za wysoki poziom promieniowania i potężne strumienie , ta gigantyczna czarna dziura nie jest tak wpływowa, jak wiele jej odpowiedników w innych galaktykach . W najnowszych badaniach przeprowadzonych za pomocą Obserwatorium Rentgenowskiego Chandra przyjrzano się najbliższemu Ziemi kwazarowi znajdującemu się w gromadzie galaktyk . Kwazary to rzadka i ekstremalna klasa supermasywnych czarnych dziur, które gwałtownie pochłaniają materię do wewnątrz, emitując intensywne promieniowanie oraz czasami potężne strumienie energii. Ten nowo zbadany kwazar, znany jako H1821+643 , jest oddalony o około 3,4 miliarda

Do tanga trzeba dwojga, ale w przypadku brązowych karłów, które zostały kiedyś sparowane jako układy podwójne, związek ten nie trwa zbyt długo. Tak sugerują najnowsze badania przeprowadzone przy pomocy HST. Wizja artystyczna brązowego karła. Źródło: NASA, ESA, Joseph Olmsted (STScI) Brązowe karły to obiekty międzygwiazdowe większe od Jowisza, ale mniejsze od gwiazd o najniższej masie. Rodzą się jak gwiazdy – z obłoku gazu i pyłu, który zapada się – ale nie mają wystarczającej masy, aby utrzymać syntezę wodoru jak normalna gwiazda. Astronomowie korzystający z Teleskopu Hubble'a potwierdzają, że towarzysze występują niezwykle rzadko wokół najzimniejszych brązowych karłów o najniższej masie. Teleskop Hubble'a jest w stanie wykryć układy podwójne tak blisko siebie, jak odległość między Słońcem a pasem planetoid . Jednakże w próbce w sąsiedztwie Słońca nie znaleziono żadnych podwójnych brązowych karłów. Sugeruje to, że podwójne brązowe karły są tak słabo powiązane grawitacyjnie, ż

Zespół astronomów zaobserwował i opisał po raz pierwszy obiekt 2023 FW14, planetoidę z grupy Trojańczyków, która dzieli orbitę z Marsem. Wizja artystyczna planetoidy w pobliżu Marsa. Źródło: Gabriel Pérez Díaz (SMM, IAC) Wykorzystując obserwacje wykonane za pomocą Gran Telescopio Canarias (GTC), badanie przeprowadzone przez Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC) i Universidad Complutense de Madrid (UCM) potwierdziło, że asteroida 2023 FW14 , odkryta w 2023 roku, towarzyszy Czerwonej Planecie w jej podróży wokół Słońca, za Marsem, na tej samej orbicie co on. Wraz z tym nowym członkiem grupa Trojańczyków towarzyszących Marsowi wzrosła do 17. Wykazuje ona jednak różnice w swojej orbicie i składzie chemicznym, co może wskazywać, że jest to przechwycona planetoida pierwotnego typu. Po Jowiszu, Czerwona Planeta jest tą, która ma największą liczbę znanych Trojańczyków. Wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie Astronomy & Astrophysics. Trojańczycy to małe ciała Układu Słonecznego ,

Naukowcy badają galaktyki karłowate w celu znalezienia wskazówek dotyczących ciemnej materii. NASA, ESA, and D. Coe (NASA JPL/Caltech and STScI) Ciemna materia jest jedną z największych tajemnic nauki. Nie pochłania, nie odbija ani nie emituje światła, więc nie możemy jej zobaczyć. Ale jej obecność jest sugerowana przez efekty grawitacyjne, które wydaje się wywierać na galaktyki . Chociaż ciemna materia stanowi około 85% kosmosu, naukowcy wiedzą bardzo niewiele o jej fundamentalnej naturze. Teorie Teorii jest mnóstwo, a badania przeprowadzone przez doktora Alexa McDaniela z Uniwersytetu Clemson dostarczają jednych z najbardziej rygorystycznych ograniczeń dotyczących natury ciemnej materii. Jego badania ujawniły również niewielką wskazówkę dotyczącą sygnału, który, jeżeli jest prawdziwy, może zostać potwierdzony w ciągu następnej dekady. Wraz z gromadzeniem danych i nowymi odkryciami w przyszłości, ta niewielka wskazówka może potencjalnie przekształcić się w bardzo konkretne wykrycie m

Nowy „katalog kwazarów” służy jako trójwymiarowa księga historii Wszechświata. Infografika wyjaśniająca tworzenie nowej mapy około 1,3 miliona kwazarów z całego widzialnego wszechświata. Źródło: ESA/Gaia/DPAC; Fundacja Lucy Reading-Ikkanda/Simons; K. Storey-Fisher i in. 2024 Astronomowie stworzyli nową mapę aktywnych supermasywnych czarnych dziur znajdujących się w jądrach galaktyk . Nazywane kwazarami , świecące czarne dziury są, jak na ironię, jednymi z najjaśniejszych obiektów we Wszechświecie. Nowa mapa rejestruje lokalizację około 1,3 miliona kwazarów w przestrzeni i czasie, z najodleglejszymi świecącymi jasno, gdy Wszechświat liczący dzisiaj 13,7 miliarda lat miał zaledwie 1,5 miliarda lat. Ten katalog kwazarów różni się od wszystkich poprzednich tym, że daje nam trójwymiarową mapę największej w historii objętości Wszechświata  – powiedział współautor mapy David Hogg, starszy pracownik naukowy w Centrum Astrofizyki Obliczeniowej Flatiron Institute w Nowym Jorku. Nie jest to kata

Świeże spojrzenie na czerwone olbrzymy oferuje kluczowy wgląd w pomiary kosmicznych odległości oraz sposób pomiaru ekspansji Wszechświata z najwyższą dokładnością. Wielki Obłok Magellana. Źródło: CTIO/NOIRLab/NSF/AURA/SMASH/D. Nidever (Montana State University) Obróbka zdjęć: Travis Rector (University of Alaska Anchorage), Mahdi Zamani i Davide de Martin W nieustannie rozszerzającym się Wszechświecie mierzenie kosmicznych odległości jest jak próba znalezienia niezawodnej linijki w ogromnej, stale rozciągającej się tkaninie. Jednym z narzędzi używanych przez astrofizyków jest stała Hubble’a (H 0 ) , która mierzy szybkość rozszerzania się Wszechświata i określa jego wiek oraz obserwowalny rozmiar. Nie ma jednomyślności co do wartości H 0 ze względu na sprzeczne pomiary pochodzące z różnych obiektów niebieskich. Ta dyskusja oznacza, że nasza wiedza na temat podstawowej fizyki Wszechświata jest niekompletna. Jest to kwestia o wysokim znaczeniu, a kluczem do znalezienia rozwiązania jest zn

Szczegółowe zdjęcia jednej z pierwszych galaktyk pokazują, że wzrost we wczesnym Wszechświecie był znacznie szybszy niż początkowo sądzono. Gz9p3, najjaśniejsza znana łącząca się galaktyka w ciągu pierwszych 500 milionów lat istnienia Wszechświata. Źródło: JWST Udane uruchomienie Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba (JWST) , następcy Kosmicznego Teleskopu Hubble’a , przesunęło granice tego, co możemy zobaczyć. Obserwacje wkraczają obecnie w pierwsze 500 milionów lat po Wielkim Wybuchu , kiedy Wszechświat miał mniej niż 5% swojego obecnego wieku. Z perspektywy ludzkiej, ten okres umieszcza Wszechświat we wczesnej fazie rozwoju, podobnej do niemowlęcia. Jednak galaktyki , które obserwujemy, z pewnością nie są niemowlęce. Nowe obserwacje ujawniają, że istnieją galaktyki bardziej masywne i dojrzałe niż wcześniej oczekiwano w tak wczesnym okresie. To z kolei pomaga nam w rewizji naszego zrozumienia procesu formowania się i ewolucji galaktyk. Międzynarodowy zespół badawczy przeprowadził niedaw

Naukowcy wykazali że maksymalna masa grawitacyjna nierotującej gwiazdy neutronowej wynosi około 2,25 masy Słońca z niepewnością wynoszącą zaledwie 0,07 masy Słońca. Wizja artystyczna układu podwójnego gwiazd neutronowych. Źródło: NASA/Goddard Space Flight Center Badania prowadzone pod kierunkiem prof. FAN Yizhonga z Obserwatorium Purple Mountain Chińskiej Akademii Nauk osiągnęły znaczną precyzję w określeniu górnego limitu masy dla nierotujących gwiazd neutronowych , co jest kluczowym aspektem w badaniach fizyki jądrowej i astrofizyki. Wyniki badań opublikowano w Physical Review D. Ostateczny los masywnej gwiazdy jest ściśle związany z jej masą. Gwiazdy o masie mniejszej niż osiem mas Słońca kończą swój cykl życia jako białe karły , podtrzymywane przez ciśnienie degeneracji elektronów z dobrze znanym górnym limitem masy, granicą Chandrasekhara , bliską 1,44 masy Słońca. W przypadku gwiazd cięższych niż osiem, ale lżejszych niż 25 mas Słońca, powstają gwiazdy neutronowe, które są utrzy

Pomiary Teleskopu Webba rzuciły nowe światło na trwającą od dekady tajemnicę dotyczącą tempa ekspansji Wszechświata. NGC 5468 – Galaktyka macierzysta cefeid. Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI, A. Riess (JHU/STScI) Tempo rozszerzania się Wszechświata, znane jako stała Hubble’a , jest jednym z kluczowych parametrów umożliwiających zrozumienie ewolucji i ostatecznego losu kosmosu. Jednak pomiędzy wartością stałej mierzonej przy użyciu różnorodnych niezależnych wskaźników odległości a jej wartością przewidywaną na podstawie promieniowania reliktowego po Wielkim Wybuchu , obserwuje się istnienie pewnej stałej różnicy, nazywanej napięciem Hubble’a. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba potwierdził, że wyniki obserwacji potwierdzają trafność wcześniejszych pomiarów dokonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a , eliminując wszelkie wątpliwości co do jego pomiarów. Jednym z naukowych powodów budowy HST było wykorzystanie jego mocy obserwacyjnej do dokładnego określenia tempa ekspansji Wszechświata. Prze

W pierwszym roku swojej pracy JWST odkrył dużą liczbę słabych, małych czerwonych punktów w odległym Wszechświecie, co może zmienić nasz sposób rozumienia genezy supermasywnych czarnych dziur. Olbrzymi kwazar i małe czerwone kropki. Obraz EIGER JWST świecącego kwazara J1148+5251, niezwykle rzadkiej aktywnej SMBH o masie 10 miliardów mas Słońca (niebieska ramka). W tym samym zestawie danych widoczne są dwa „dziecięce kwazary” (czerwone pola). Źródło:  NASA, ESA, CSA, J. Matthee (ISTA), R. Mackenzie (ETH Zurich), D. Kashino (National Observatory of Japan), S. Lilly (ETH Zurich) Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba (JWST) dokonał jednego z najbardziej nieoczekiwanych odkryć w ciągu pierwszego roku swojej pracy: duża liczba słabych, małych czerwonych punktów w odległym Wszechświecie może zmienić sposób, w jaki rozumiemy genezę supermasywnych czarnych dziur . Badania prowadzone pod kierunkiem Jorryta Matthee, adiunkta astrofizyki w Instytucie Nauki i Technologii w Austrii (ISTA), zostały opublik