Vega - astronotki

Naukowcy odkryli dziewięć nowych galaktyk satelitarnych Drogi Mlecznej. Położenie nowo odkrytej galaktyki karłowatej (Panna III) w konstelacji Panny (po lewej) i jej gwiazd członkowskich (po prawej; te zakreślone na biało). Gwiazdy członkowskie są skupione wewnątrz linii przerywanej w prawym panelu. Źródło: NAOJ/Tohoku University Przez lata astronomowie zastanawiali się, jak wyjaśnić, dlaczego Droga Mleczna ma mniej galaktyk satelitarnych niż przewiduje standardowy model ciemnej materii . Nazywa się to „problem brakujących satelitów”. Aby przybliżyć nas do rozwiązania tego problemu, międzynarodowy zespół naukowców wykorzystał dane z Hyper Suprime-Cam (HSC) Subaru Strategic Program (SSP) do odkrycia dwóch zupełnie nowych galaktyk satelitarnych. Wyniki te zostały opublikowane w czasopiśmie Publication of the Astronomical Society of Japan 8 czerwca 2024 roku przez zespół naukowców z Japonii, Tajwanu i Ameryki. Żyjemy w galaktyce zwanej Drogą Mleczną, wokół której krążą inne, mniejsze

Naukowcy odkryli, że czarna dziura we wczesnym Wszechświecie ważyła już ponad miliard mas Słońca. Wizja artystyczna jasnego jądra kwazara, aktywnej galaktyki. Supermasywna czarna dziura w centrum jest otoczona jasnym dyskiem gazu i pyłu. Źródło: T. Müller / MPIA Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba , zaglądając we wczesne etapy liczącego 13,8 miliarda lat Wszechświata, dostrzegł galaktykę , która istniała zaledwie 700 milionów lat po Wielkim Wybuchu . Zastanawiające jest, w jaki sposób czarna dziura znajdująca się w jej centrum mogła już ważyć miliard mas Słońca, gdy Wszechświat był jeszcze w powijakach. Obserwacje Webba miały na celu bliższe przyjrzenie się mechanizmowi karmienia, ale nie znalazły nic niezwykłego. Najwyraźniej czarne dziury rosły już w podobny sposób jak dzisiaj. Wynik jest jednak tym bardziej znaczący: może pokazać, że astronomowie wiedzą mniej o tym, jak powstają galaktyki, niż im się wydawało. A jednak pomiary wcale nie są rozczarowujące. Wręcz przeciwnie. Pierwsze mil

Astronomowie korzystający z dwóch potężnych teleskopów odkryli dynamiczny duet. Po lewej stronie zdjęcie w średniej podczerwieni kompleksu obłoków molekularnych Ro Ophiuchi wykonane przez Teleskop Spitzera, ognisko skierowane na układ gwiazd WL20. Po prawej stronie WL20 rozszerza się, ukazując wrażenia artysty na temat tego nowego odkrycia. Źródło: U.S. NSF/ NSF NRAO/B. Saxton.; NASA/JPL-Caltech/Harvard-Smithsonian CfA Większość Wszechświata jest niewidoczna dla ludzkiego oka. Elementy składowe gwiazd są widoczne tylko w długościach fal, które znajdują się poza widzialnym spektrum. Niedawno astronomowie wykorzystali dwa bardzo różne i bardzo potężne teleskopy, aby odkryć bliźniacze dyski – i bliźniacze równoległe strumieni e – wyłaniające się z młodych gwiazd w układzie wielokrotnym . Odkrycie to było nieoczekiwane i bezprecedensowe, biorąc pod uwagę wiek, rozmiar i skład chemiczny gwiazd, dysków i strumieni. Ich lokalizacja w znanej, dobrze zbadanej części Wszechświata dodaje dreszczy

Naukowcy zmierzyli prędkość cefeid z niespotykaną precyzją, dostarczając nowych informacji na ich temat. RS Puppis, jedna z najjaśniejszych cefeid. Źródło: NASA, ESA, Hubble Heritage Team (STScI/AURA) - współpraca Hubble'a z Europą Cefeidy to pulsujące gwiazdy, które rytmicznie zmieniają jasność. Dzięki temu astronomowie mogą wykorzystywać je jako „ świece standardowe ” do pomiaru ogromnych odległości w kosmosie. Cefeidy pomagają nam określić rozmiar i skalę naszego Wszechświata. Pomimo ich znaczenia, badanie cefeid stanowi wyzwanie. Ich pulsacje i potencjalne interakcje z gwiazdami towarzyszącymi tworzą złożone wzorce, które trudno dokładnie zmierzyć. Różne instrumenty i metody stosowane na przestrzeni lat doprowadziły do powstania niespójnych danych, komplikując nasze zrozumienie tych gwiazd. Śledzenie pulsacji cefeid za pomocą prędkościomierza o wysokiej rozdzielczości daje nam wgląd w strukturę tych gwiazd i sposób ich ewolucji  – powiedział Richard I. Anderson, astrofizyk EPF