Vega - astronotki

Zespół astronomów monitorujący supermasywną czarną dziurę w odległej galaktyce wykryły cechy, których nigdy wcześniej nie widziano. Galaktyka aktywna 1ES 1927+654 (zakreślona), skrywająca centralną supermasywną czarną dziurę. Źródło: Pan-STARRS Międzynarodowe zespoły astronomów monitorujące supermasywną czarną dziurę w sercu odległej galaktyki wykryły cechy, których nigdy wcześniej nie widziano, wykorzystująca dane z misji NASA i innych instrumentów. Cechy te obejmują uruchomienie strumienia plazmy poruszającego się z prędkością prawie ⅓ prędkości światła oraz niezwykłe, szybkie fluktuacje promieniowania rentgenowskiego, które prawdopodobnie powstają w pobliżu samej krawędzi czarnej dziury . Źródłem jest 1ES 1927+654 , galaktyka aktywna znajdująca się w odległości około 270 milionów lat świetlnych w konstelacji Smoka . Zawiera ona centralną czarną dziurę o masie odpowiadającej około 1,4 miliona Słońc. W 2018 roku czarna dziura zaczęła zmieniać swoje właściwości na naszych oczach,...

Badania pokazują, w jaki sposób pierwiastki niezbędne do życia, takie jak węgiel, stały się tak rozpowszechnione we Wszechświecie. Dwa obrazy w średniej podczerwieni z Teleskopu Webba przedstawiające układ Wolfa-Rayeta 140 pokazują bogaty w węgiel pył poruszający się w przestrzeni. Po prawej stronie dwa trójkąty z głównych obrazów są dopasowane, aby pokazać, jak dużą różnicę robi 14 miesięcy: Pył oddala się od centralnych gwiazd z prędkością prawie 1% prędkości światła. Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI; Science: Emma Lieb (University of Denver), Ryan Lau (NSF NOIRLab), Jennifer Hoffman (University of Denver) Astronomowie od dawna próbują prześledzić, w jaki sposób pierwiastki takie jak węgiel, który jest niezbędny do życia, stają się szeroko rozpowszechnione w całym Wszechświecie. Teraz Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba zbadał bardziej szczegółowo jedno źródło bogatego w węgiel pyłu w naszej własnej Galaktyce Drogi Mlecznej : Wolf-Rayet 140 , układ dwóch masywnych gwiazd, które poruszają s...

Według nowych badań, które dotyczyły wpływu promieniowania X na potencjalne planety wokół najpopularniejszych typów gwiazd, egzoplanety muszą być przygotowane na ekstremalne warunki pogodowe. Wizja artystyczna pokazująca egzoplanetę Wolf 359 na pierwszym planie i potencjalną planetę na orbicie wokół niej w tle. Źródło: Rentgenowskie: NASA/CXC/SAO/S.Wolk, i inni; Ilustracja: NASA/CXC/SAO/M.Weiss; Obróbka zdjęcia: NASA/CXC/SAO/N. Wolk Astronomowie odkryli, że tylko planeta zawierająca gazy cieplarniane w swojej atmosferze, podobnie jak Ziemia, i znajdująca się w stosunkowo dużej odległości od badanej gwiazdy, miałaby szansę na podtrzymanie życia w znanej nam formie wokół pobliskiej gwiazdy. Wolf 359 to czerwony karzeł o masie około 1/10 masy Słońca. Czerwone karły są najczęściej występującą populacją gwiazd we Wszechświecie i żyją miliardy lat, zapewniając wystarczająco dużo czasu na rozwój życia. Znajdujący się w odległości zaledwie 7,8 lat świetlnych Wolf 359 jest również jedną z gw...

Kwazary to odległe galaktyki z supermasywnymi czarnymi dziurami, otoczone gorącymi dyskami wirującego gazu, które mogą wyrzucać strumienie materii. Obraz galaktyki spiralnej J0742+2704 z zaznaczonym warkoczem pływowym oraz obraz galaktyki pierścieniowej. Źródło: NASA, ESA, Kristina Nyland (U.S. Naval Research Laboratory); Obróbka zdjęcia: Joseph DePasquale (STScI) Nocne niebo zawsze odgrywało kluczową rolę w nawigacji, od wczesnych przepraw przez oceany po współczesny GPS. Oprócz gwiazd, Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych wykorzystuje kwazary jako sygnały nawigacyjne. Kwazary to odległe galaktyki z supermasywnymi czarnymi dziurami , otoczone gorącymi dyskami wirującego gazu, które mogą wyrzucać strumienie materii. Po przełomowym odkryciu w 2020 roku nowo narodzonych strumieni w wielu kwazarach, aspirująca oficer marynarki Olivia Achenbach z Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych wykorzystała Kosmiczny Teleskop Hubble’a do ujawnienia zaskakujących właściwości jednego z ...

Absolwentka Florida Tech opracowała mapę „alternatywnego losu” naszego Układu Słonecznego, gdyby zamiast istniejącego pasa planetoid w jego miejscu znajdowała się dodatkowa planeta. Wizja artystyczna superziemi. Źródło: David A. Aguilar Artykuł Emily Simpson zatytułowany: „Jak planeta między Marsem a Jowiszem może wpływać na wewnętrzny Układ Słoneczny ? Wpływ na ruch orbitalny, nachylenie i ekscentryczność” został opublikowany w Icarus, czasopiśmie poświęconym publikowaniu badań dotyczących Układu Słonecznego. Współautorem pracy jest jej doradca, adiunkt nauk planetarnych Howard Chen. Opracowali oni model 3D, który symuluje, w jaki sposób architektura orbitalna Układu Słonecznego mogła ewoluować inaczej wraz z powstaniem planety o masie co najmniej dwukrotnie większej od masy Ziemi – superziemi – zamiast pasa planetoid . Co by było, gdyby pas planetoid, zamiast tworzyć pierścień mniejszych planetoid , którym jest dzisiaj, utworzył planetę między orbitami Marsa i Jowisza?  – zapyt...

Zespół astronomów przeanalizował dane z Teleskopu Webba, pochodzące z wielu badań, w celu zestawienia jednej z największych jak dotąd próbek „małych czerwonych kropek”. Obrazy NIRCam małych czerwonych kropek. Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI, Dale Kocevski (Colby College) W grudniu 2022 roku, niecałe sześć miesięcy po rozpoczęciu operacji naukowych, Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba ujawnił coś, czego nigdy wcześniej nie widziano: liczne czerwone obiekty, które wydają się małe na niebie, a które naukowcy wkrótce nazwali „małymi czerwonymi kropkami” (LRD) . Chociaż kropki te są dość liczne, naukowcy są zakłopotani ich naturą, powodem ich unikalnych kolorów i tym, co przekazują o wczesnym Wszechświecie. Zespół astronomów zebrał niedawno jedną z największych jak dotąd próbek LRD, z których prawie wszystkie istniały w ciągu pierwszych 1,5 miliarda lat po Wielkim Wybuchu . Odkryli oni, że duża część LRD w ich próbce wykazywała oznaki obecności rosnących supermasywnych czarnych dziur . Jesteśmy ...

Próba odnalezienia niektórych z największych, najbardziej aktywnych czarnych dziur we Wszechświecie pozwala lepiej oszacować stosunek ukrytych do nieukrytych potworów. Supermasywna czarna dziura otoczona torusem gazu i pyłu przedstawiona w czterech różnych długościach fal światła. Widzialne światło (góra po prawej) i niskoenergetyczne promienie rentgenowskie (dół po lewej) są blokowane przez torus; podczerwień (góra po lewej) jest rozpraszana i ponownie emitowana; a niektóre wysokoenergetyczne promienie rentgenowskie (dół po prawej) mogą przenikać przez torus. Źródło: NASA/JPL-Caltech Niedawno wiele teleskopów pomogło naukowcom przeszukiwać niebo w poszukiwaniu supermasywnych czarnych dziur – tych, które są nawet miliardy razy masywniejsze od Słońca. Nowe badania są wyjątkowe, ponieważ prawdopodobieństwo znalezienia masywnych czarnych dziur ukrytych za gęstymi obłokami gazu i pyłu było takie samo, jak w przypadku tych, które nie są ukryte. Astronomowie uważają, że w centrum każdej duż...

Nowe dane obserwacyjne z JWST i modele symulacyjne potwierdziły istnienie nowego typu planety, niepodobnej do niczego, co można znaleźć w Układzie Słonecznym. Wizja artystyczna GJ 1214 b przechodzącej przed swoją gwiazdą macierzystą. Metoda tranzytów pozwala astronomom badać egzoplanety, obserwując, które długości fal światła przygasają, gdy światło gwiazdy przechodzi przez atmosferę egzoplanety. Źródło: NAOJ Do tej pory potwierdzono istnienie ponad 5000 egzoplanet wokół gwiazd innych niż Słońce. Wiele egzoplanet nie przypomina żadnej z planet Układu Słonecznego , co utrudnia odgadnięcie ich prawdziwej natury. Jeden z najczęstszych typów egzoplanet mieści się w przedziale rozmiarów pomiędzy Ziemią a Neptunem. Astronomowie debatowali nad tym, czy są to skaliste planety podobne do Ziemi z gęstą, bogatą w wodór atmosferą, czy też lodowe planety podobne do Neptuna otoczone bogatą w wodę atmosferą, zwane wodnymi światam i. Poprzednie badania były utrudnione przez warstwy gęstych chmur, kt...

JWST i ALMA ujawniają ukryte skupiska młodych gwiazd, ukazując, w jaki sposób narodziły się niektóre z pierwszych gwiazd we Wszechświecie. Wizja artystyczna formowania się młodych gwiazd w Wielkim Obłoku Magellana. Źródło: NSF/AUI/NSF NRAO/S.Dagnello Astronomowie dokonali przełomowych odkryć dotyczących formowania się młodych gwiazd w Wielkim Obłoku Magellana (LMC) , wykorzystując Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba (JWST) wraz z obserwacjami Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) . Badania, których wyniki opublikowano w The Astrophysical Journal, dają nowy wgląd we wczesne etapy formowania się masywnych gwiazd poza naszą Galaktyką . 6-7 miliardów lat temu super gromady gwiazd (SSC) były głównym sposobem formowania się gwiazd, produkując setki gwiazd każdego roku. Ten typ formowania się gwiazd jest w zaniku, a super gromady gwiazd są bardzo rzadko spotykane w naszym lokalnym Wszechświecie. Obecnie znane są tylko dwie super gromady gwiazd w Drodze Mlecznej i jedna w LMC, z k...

Naukowcy zauważyli masywną czarną dziurę we wczesnym Wszechświecie, która „drzemie” po przyjęciu zbyt dużej ilości gazu. Wizja artystyczna czarnej dziury w jednym z jej krótkich okresów szybkiego wzrostu. Źródło: Jiarong Gu Niczym niedźwiedź objadający się łososiem przed zimową hibernacją, czy też bardzo wyczekiwana drzemka po świątecznym obiedzie, ta czarna dziura przejadła się do tego stopnia, że pozostaje uśpiona w swojej macierzystej galaktyce . Międzynarodowy zespół astronomów, kierowany przez Uniwersytet w Cambridge, wykorzystał Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba do wykrycia tej czarnej dziury we wczesnym Wszechświecie, zaledwie 800 milionów lat po Wielkim Wybuchu . Czarna dziura jest olbrzymia – 400 milionów razy masywniejsza od naszego Słońca – co czyni ją jedną z najbardziej masywnych czarnych dziur odkrytych przez Webba na tym etapie rozwoju Wszechświata. Czarna dziura jest tak ogromna, że stanowi około 40% całkowitej masy swojej galaktyki macierzystej: dla porównania, większo...

Międzynarodowy zespół astronomów wykonał zdjęcia 44 pojedynczych gwiazd w galaktyce tak odległej, że ich światło pochodzi z czasów, gdy Wszechświat miał zaledwie połowę swojego obecnego wieku. Na tym powiększonym fragmencie zdjęcia galaktyki Abell 370, galaktyka macierzysta, w której odkryto 44 gwiazdy, pojawia się kilkakrotnie: na normalnym zdjęciu (po lewej) oraz na zniekształconym obrazie wyglądającym jak rozciągnięta smuga światła. Źródło: NASA Spoglądanie do połowy obserwowalnego Wszechświata i oczekiwanie zobaczenia pojedynczych gwiazd jest w astronomii uważane za niewarte zachodu, trochę jak podnoszenie lornetki na Księżyc w nadziei na dostrzeżenie pojedynczych ziaren pyłu wewnątrz jego kraterów. Jednak dzięki kosmicznemu dziwactwu natury, międzynarodowy zespół astronomów właśnie tego dokonał. Korzystając z Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba , Fengwu Sun z Center for Astrophysics | Harvard & Smithsonian (CfA) i jego zespół zaobserwowali galaktykę znajdującą się prawie 6,5 m...