Vega - astronotki

Najnowsze obserwacje potwierdzają, że emisja rentgenowska pochodzi głównie z interakcji magnetosfer protogwiazd w układzie DQ Tau podczas ich zbliżeń. Rozbłyski rentgenowskie, bliskiego ultrafioletu i optyczne wytworzone przez zderzające się magnetosfery w młodym układzie podwójnym DQ Tau o dużym mimośrodzie. Źródło: NASA/JPL-Caltech/R. Hurt (IPAC) Układ DQ Tau jest wyjątkowym systemem podwójnym , położonym około 650 lat świetlnych od Ziemi w konstelacji Byka . Składa się z dwóch młodych protogwiazd , które nadal znajdują się w fazie formowania. Nie rozpoczęły one jeszcze procesu spalania wodoru w swoich jądrach, czyli fuzji jądrowej, która zasila dojrzałe gwiazdy. Zamiast tego świecą, ewoluując z rozproszonych obłoków gazu i są podgrzewane przez zapadanie grawitacyjne. Obie gwiazdy mają masę wynoszącą około połowy masy Słońca, ale ich promienie są obecnie dwukrotnie większe. Poruszają się po mocno wydłużonej orbicie, zbliżając się do siebie co 15,8 dnia. W momencie największego zbliż

W ciągu pierwszych miliardów lat istnienia Wszechświata ta krótka i tajemnicza siła mogła wytworzyć więcej jasnych galaktyk niż przewiduje teoria. Wczesna ciemna energia mogła wywołać powstanie wielu jasnych galaktyk, bardzo wcześnie we Wszechświecie. Tajemnicza nieznana siła mogła spowodować, że wczesne nasiona galaktyk (przedstawione po lewej) wykiełkowały w znacznie większej liczbie jasnych galaktyk (po prawej), niż przewiduje teoria. Źródło: Josh Borrow/Thesan Team Nowe badania przeprowadzone przez fizyków z MIT sugerują, że tajemnicza siła znana jako wczesna ciemna energia może rozwiązać dwie z największych zagadek w kosmologii i wypełnić niektóre z głównych luk w naszym zrozumieniu tego, jak ewoluował wczesny Wszechświat. Jedną z zagadek jest napięcie Hubble’a , które odnosi się do rozbieżności w pomiarach szybkości rozszerzania się Wszechświata. Druga dotyczy obserwacji wielu wczesnych, jasnych galaktyk , które istniały w czasie, gdy wczesny Wszechświat powinien być znacznie mni

Astronomowie skierowali JWST do zbadania obrzeży Drogi Mlecznej, regionu nazywanego Ekstremalnie Zewnętrzną Galaktyką. Obraz Webba pokazuje gęste morze galaktyk tła i czerwone mgławicowe struktury w tym regionie. Na tym obrazie kolory przypisano różnym filtrom z MIRI i NIRCam Webba: czerwony (F1280W, F770W, F444W), zielony (F356W, F200W) i niebieski (F150W; F115W). Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI, M. Ressler (JPL) Zespół naukowców wykorzystał kamerę JWST NIRCam (Near-Infrared Camera) i MIRI (Mid-Infrared Instrument) do zobrazowania wybranych regionów w dwóch obłokach molekularnych znanych jako Obłoki Digel 1 i 2. Dzięki wysokiemu poziomowi czułości i wysokiej rozdzielczości, dane Webba pozwoliły na szczegółową analizę tych obszarów, które są gospodarzami gromad gwiazd przechodzących procesy gwiazdotwórcze . Szczegóły tych danych obejmują składniki gromad, takie jak bardzo młode protogwiazdy ( klasy 0 ), wypływy i strumienie oraz charakterystyczne struktury mgławicowe. Te obserwacj

Kosmiczne obserwatoria spojrzały w serce pary zderzających się galaktyk i odkryły bliźniacze supermasywne czarne dziury tańczące wokół siebie. Wizja artystyczna pary aktywnych czarnych dziur w sercu dwóch łączących się galaktyk. Źródło: NASA, ESA, Joseph Olmsted (STScI) Z praktycznego punktu widzenia, gwiazdy podróżujące w przestrzeni kosmicznej nigdy nie zderzają się ze sobą. Stosunek między średnicą gwiazdy podobnej do Słońca a jej odległością od sąsiedniej gwiazdy wynosi około 1:10 000 000. Galaktyki jednak się zderzają. Odległość między naszą Drogą Mleczną a sąsiednią galaktyką Andromedy wynosi aż 2,2 miliona lat świetlnych . To stosunek wynoszący zaledwie 1:20. W końcu dojdzie do zderzenia i połączenia tych dwóch olbrzymów. Kiedy galaktyki zderzają się, ich czarne dziury łączą się w jedną olbrzymią czarną dziurę. Prawie wszystkie galaktyki zawierają supermasywne czarne dziury w swoich jądrach. Kosmiczny Teleskop Hubble’a i Obserwatorium Rentgenowskie Chandra spojrzały w ser

Nowe badania wskazują, że planety większe od Ziemi mają trudności z formowaniem się wokół gwiazd o niskiej metaliczności. Wizja artystyczna egzoplanety wielkości superziemi w pobliżu jej gwiazdy macierzystej. Źródło: Getty Images Wykorzystując Słońce jako punkt odniesienia, astronomowie mogą zmierzyć czas powstania gwiazd poprzez określenie jej metaliczności, czyli poziomu obecnych w niej ciężkich pierwiastków. Gwiazdy lub mgławice bogate w metale powstały stosunkowo niedawno, podczas gdy obiekty ubogie w metale były prawdopodobnie obecne we wczesnym Wszechświecie. Poprzednie badania wykazały słabe powiązanie między wskaźnikiem metaliczności a formowaniem się planet, zauważając, że wraz ze spadkiem metaliczności gwiazdy spada również formowanie się planet dla niektórych populacji planet, takich pod-saturny lub pod-neptuny . Jednak ta praca jest pierwszą, w której zaobserwowano, że zgodnie z obecnymi teoriami, powstanie superziemi w pobliżu gwiazd ubogich w metale staje się trudniejsz

Jasnożółte osady w kraterze Consus świadczą o kriowulkanicznej przeszłości planety karłowatej Ceres – i ożywiają debatę na temat miejsca jej pochodzenia. Dotarcie do celu: Ilustracja przedstawia, w jaki sposób sonda kosmiczna Dawn dociera do planety karłowatej Ceres. Źródło: NASA/JPL-Caltech Planeta karłowata Ceres jest niezwykłym „mieszkańcem” pasa planetoid . Ze średnicą około 960 km jest nie tylko największym ciałem między orbitami Marsa i Jowisza; w przeciwieństwie do swoich raczej prostych „współmieszkańców”, charakteryzuje się również niezwykle złożoną i zróżnicowaną geologią. Wiele lat temu sonda kosmiczna Dawn odkryła rozległe złoże amonu na powierzchni Ceres. Niektórzy badacze zakładają, że zamrożony amon odegrał rolę w formowaniu się planety karłowatej. Jednak amon jest stabilny tylko w zewnętrznym Układzie Słonecznym , co wskazuje na jej pochodzenie z dala od pasa planetoid. Jednak nowe odkrycia z krateru Consus przemawiają przeciwko temu. Zamarzający wulkanizm Ceres do

Nowe badania szczegółowo opisują, jak rozpraszające siły pływowe w układach podwójnych gwiazd neutronowych wpływają na szanse zrozumienia Wszechświata. Wizja artystyczna zderzenia dwóch gwiazd neutronowych. Źródło: NASA/Swift/Dana Berry Lepsze zrozumienie wewnętrznego funkcjonowania gwiazd neutronowych doprowadzi do poszerzenia wiedzy na temat dynamiki, która leży u podstaw funkcjonowania Wszechświata, a także może pomóc w rozwoju przyszłych technologii, powiedział profesor fizyki z University of Illinois Urbana-Champaign, Nicolas Yunes. Nowe badania przeprowadzone przez Yunesa szczegółowo opisują, w jaki sposób nowe spostrzeżenia na temat tego, jak rozpraszające siły pływowe w układach podwójnych gwiazd neutronowych wpływają na szanse zrozumienia Wszechświata. Gwiazdy neutronowe to zapadnięte jądra gwiazd i najgęstsze stabilne obiekty materialne we Wszechświecie, znacznie gęstsze i zimniejsze niż warunki, które mogą stworzyć nawet zderzacze cząstek  – powiedział Yunes. Samo istnienie

Analizując dane z obrazowania Sgr A* przez EHT, astrofizycy sugerują, że powstała ona w wyniku połączenia dwóch czarnych dziur około 9 miliardów lat temu. Pierwszy obraz Sagittarius A*, supermasywnej czarnej dziury w centrum naszej Galaktyki. Źródło: EHT Collaboration Pochodzenie supermasywnych czarnych dziur – które mogą ważyć ponad milion razy więcej niż Słońce i znajdują się w centrum większości galaktyk – pozostaje jedną z największych tajemnic kosmosu. Teraz naukowcy z Nevada Center for Astrophysics w UNLV odkryli przekonujące dowody sugerujące, że supermasywna czarna dziura w centrum naszej Galaktyki , znana jako Sagittarius A* (Sgr A*) , jest prawdopodobnie wynikiem przeszłej kosmicznej fuzji. Badania, których wyniki opublikowano 6 września w czasopiśmie Nature Astronomy, opierają się na ostatnich obserwacjach z Teleskopu Horyzontu Zdarzeń (EHT) , który uchwycił pierwszy bezpośredni obraz Sgr A* w 2022 roku. EHT, będący wynikiem globalnej współpracy badawczej, synchronizuje d

Współpraca EHT przeprowadziła obserwacje testowe, osiągając najwyższą rozdzielczość, jaką kiedykolwiek uzyskano z powierzchni Ziemi. Ten symulowany obraz pokazuje, jak M87* jest widziany przez Event Horizon Telescope przy 86 GHz (czerwony), 230 GHz (zielony) i 345 GHz (niebieski). Im wyższa częstotliwość, tym ostrzejszy staje się obraz, ujawniając strukturę, rozmiar i kształt, które wcześniej były mniej widoczne. Źródło: EHT, D. Pesce, A. Chael Korzystając z Teleskopu Horyzontu Zdarzeń (EHT) , astronomowie osiągnęli obserwacje testowe interferometrii o bardzo długiej linii bazowej na częstotliwości 345 GHz, co stanowi najwyższą rozdzielczość takich obserwacji uzyskanych kiedykolwiek z powierzchni Ziemi. Naukowcy szacują, że przełom zaowocuje niezwykłym 50% wzrostem szczegółowości, wyostrzając obrazy i obserwacje czarnych dziur i otaczających je regionów. W połączeniu z istniejącymi obrazami supermasywnych czarnych dziur w sercach M87 i Sgr A na niższej częstotliwości 230 GHz, te no

Promieniowanie z ciemnej materii mogło utrzymywać wodór wystarczająco gorący, by mógł się skroplić i utworzyć czarne dziury. Widok supermasywnej czarnej dziury Drogi Mlecznej, Sagittarius A*, w świetle spolaryzowanym. Źródło: ESO/Wikimedia Commons Formowanie się supermasywnych czarnych dziur , takich jak ta w centrum naszej Galaktyki , zajmuje dużo czasu. Zazwyczaj narodziny czarnej dziury wymagają wypalenia się olbrzymiej gwiazdy o masie co najmniej 50 mas Słońca – proces ten może trwać miliard lat – i zapadnięcia się jej jądra. Choć taka czarna dziura ma masę zaledwie około 10 mas Słońca , to wciąż jest ona znacznie mniejsza od czarnej dziury Sagittarius A* , znajdującej się w naszej Galaktyce, która ma masę 4 milionów mas Słońca. Jeszcze większe są supermasywne czarne dziury, znajdujące się w innych galaktykach , których masa może sięgać miliarda mas Słońca. Takie gigantyczne obiekty powstają z mniejszych czarnych dziur poprzez akrecję gazu i gwiazd oraz poprzez łączenie się z inny

Astronomowie dostrzegli parę galaktyk w trakcie łączenia się 12,8 miliarda lat temu. Charakterystyka tych galaktyk wskazuje, że połączenie utworzy jeden z najjaśniejszych typów obiektów we Wszechświecie. Wizja artystyczna oddziałujących galaktyk obserwowanych w tym badaniu. Oddziaływania grawitacyjne podczas fuzji wyzwalają zarówno aktywność gwiazdotwórczą, jak i kwazarową. Źródło: ALMA (ESO/NAOJ/NRAO), T. Izumi i inni Astronomowie zaobserwowali parę galaktyk w trakcie łączenia się 12,8 miliarda lat temu. Charakterystyka tych galaktyk wskazuje, że w wyniku połączenia powstanie monstrualna galaktyka, jeden z najjaśniejszych typów obiektów we Wszechświecie. Wyniki te są ważne dla zrozumienia wczesnej ewolucji galaktyk i czarnych dziur we wczesnym Wszechświecie. Kwazary to jasne obiekty napędzane przez materię wpadającą do supermasywnej czarnej dziury w centrum galaktyki we wczesnym Wszechświecie. Najbardziej akceptowaną teorią jest to, że gdy dwie bogate w gaz galaktyki łączą się, tw