Astronomowie potwierdzają istnienie nowego Trojańczyka, który dzieli orbitę z Marsem
Zespół astronomów zaobserwował i opisał po raz pierwszy obiekt 2023 FW14, planetoidę z grupy Trojańczyków, która dzieli orbitę z Marsem.
Wizja artystyczna planetoidy w pobliżu Marsa.
Źródło: Gabriel Pérez Díaz (SMM, IAC)
Wykorzystując obserwacje wykonane za pomocą Gran Telescopio Canarias (GTC), badanie przeprowadzone przez Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC) i Universidad Complutense de Madrid (UCM) potwierdziło, że asteroida 2023 FW14, odkryta w 2023 roku, towarzyszy Czerwonej Planecie w jej podróży wokół Słońca, za Marsem, na tej samej orbicie co on. Wraz z tym nowym członkiem grupa Trojańczyków towarzyszących Marsowi wzrosła do 17. Wykazuje ona jednak różnice w swojej orbicie i składzie chemicznym, co może wskazywać, że jest to przechwycona planetoida pierwotnego typu. Po Jowiszu, Czerwona Planeta jest tą, która ma największą liczbę znanych Trojańczyków. Wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie Astronomy & Astrophysics.
Trojańczycy to małe ciała Układu Słonecznego, które dzielą orbitę planety, zajmując jeden z punktów Lagrange’a, położonych 60o przed (L4) i 60o za (L5) planetą.
W przypadku obiektu 2023 FW14 symulacje numeryczne przeprowadzone w UCM w latach 2023 i 2024 potwierdziły, że jest to Trojańczyk L4, co oznacza, że porusza się przed Marsem i jest drugą znaną planetoidą trojańską tego typu, po asteroidzie 1999 UJ7.
Mimo że większość planetoid trojańskich Marsa towarzyszy planecie od czasów jej formowania, 2023 FW14 przybyła na swoją trajektorię Trojańczyka około miliona lat temu. Wyniki numeryczne wskazują, że może ona opuścić tę trajektorię za około 10 milionów lat.
Podczas gdy ewolucja orbit 16 wcześniej znanych Trojańczyków wykazuje długoterminową stabilność, orbita nowego nie jest stabilna – wyjaśnił Raul de la Fuente Marcos, badacz z Wydziału Nauk o Ziemi i Astrofizyki UCM, który kierował badaniem. Istnieją dwie możliwości jego pochodzenia: może to być fragment Trojańczyka 1999 UJ7 lub mógł on zostać przechwycony z populacji planetoid bliskich Ziemi, które przecinają orbitę Marsa – dodał.
Widmo uzyskane za pomocą Gran Telescopio Canarias (GTC) w Obserwatorium Roque de los Muchachos na wyspie La Palma pozwoliło naukowcom ustalić skład chemiczny 2023 FW14, wykazując nowe różnice w porównaniu z pozostałymi Trojanczykami marsjańskimi.
Chociaż widmo 2023 FW14 uzyskane za pomocą GTC różni się nieco od widma innego Trojańczyka L4 1999 UJ7, oba należą do tej samej grupy składowej, są planetoidami prymitywnego typu, w przeciwieństwie do Trojańczyków L5, z których wszystkie są skaliste i bogate w krzemiany, skomentowała Julia de León, badaczka IAC i współautorka artykułu.
Zwiększenie liczby znanych marsjańskich Trojańczyków pozwala badaczom pogłębić wiedzę na temat tych obiektów, których istnienie zostało po raz pierwszy przewidziane na podstawie obliczeń matematycznych. Badanie prawdziwych Trojańczyków, a nie tylko tych przewidywanych matematycznie, pozwala nam przetestować wiarygodność naszych modeli teoretycznych – podsumował de la Fuente Marcos.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
