Vega - astronotki

Niektóre z największych galaktyk we Wszechświecie są pełne wygasłych gwiazd. Jednak blisko 12 miliardów lat temu, wkrótce po powstaniu Wszechświata, te masywne galaktyki były gorącymi punktami, które zapełniły go miliardami gwiazd. W jaki sposób te zapylone galaktyki z intensywnie formującymi się gwiazdami stały się galaktycznymi martwymi strefami ciągle pozostaje tajemnicą. Astronomowie z Uniwersytetu Iowa w nowych badaniach opublikowanych w Astrophysical Journal zaproponowali rozwiązanie. Mówią, że kwazary, potężne źródła energii, mogą być odpowiedzialne za to, że niektóre galaktyki przestały formować gwiazdy. Badania mogłyby pomóc wyjaśnić, w jaki sposób galaktyki ewoluowały od gwiazd do kosmicznych cmentarzysk i jak różne zjawiska, o których naukowcy niewiele wiedzą – kwazary i supermasywne czarne dziury, które, jak sądzą astronomowie, istnieją głęboko wewnątrz każdej galaktyki – mogą napędzać te zmiany. Naukowcy doszli do swojej teorii, gdy zlokalizowali kwazary wewnątrz cz

Międzynarodowy zespół astronomów pod przewodnictwem Instytutu Fizyki Pozaziemskiej Maxa Plancka (Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics - MPE) po raz pierwszy zaobserwował wypływ molekularny spoza dysku otaczającego młody obiekt gwiazdowy. Wypływy odprowadzają nadwyżkę momentu pędu i zaproponowano, że te wiatry powinny być wyrzucane z szerokiego obszaru dysku protoplanetarnego. Najnowsze obserwacje pokazują, że wypływy są asymetryczne i są wyrzucane spoza krawędzi dysku, w miejscu lądowania opadającej materii. Długotrwałym problemem formowania się gwiazd jest to, w jaki sposób pozbyć się nadwyżki momentu pędu z opadającej materii w chmurze molekularnej, w której rodzi się młoda gwiazda. W klasycznym przykładzie moment pędu jest usuwany zarówno przez wiatr gwiazdowy w pobliżu nowo formującej się gwiazdy jak i przez wiatr z szerokiego obszaru dysku protoplanetarnego wokół gwiazdy. Jednakże dokładna lokalizacja, z którego miejsca wiatr wypływa, nie jest znana. Małomasywne mł

Jakieś 2.700 lat świetlnych od Ziemi ma miejsce niezwykle rzadki przypadek: biały i brązowy karzeł okrążają siebie nawzajem w czasie krótszym, niż półtorej godziny. Biały karzeł, którego astronomowie nazwali WD 1202-024, został odkryty w 2006 roku. WD 1202 stała się białym karłem około 50 milionów lat temu, kiedy zabrakło wodoru w jej jądrze. Gdy badania wykazały, że WD 1202 konsekwentnie zmienia swoją jasność astronomowie sądzili, że jest to gwiazda zmienna. Badając, co powodowało zmiany jasności gwiazdy astronomowie byli zdziwieni, że są one wywołane przez towarzyszącego jej brązowego karła. Odległość dzieląca obydwa składniki to zaledwie 310.000 km, czyli mniej, niż odległość Ziemia-Księżyc (380.000 km). Grawitacja białego karła jest tak silna, że ciągnie brązowego karła po orbicie, która się zamyka w czasie 71 minut. Oznacza to, że obiekty okrążają się nawzajem z prędkością 100 km/s. Brązowy karzeł, jak każdy inny obiekt tego typu, jest zbyt duży, by można uznać go za planetę,