Dwa kosmiczne pawie pokazują gwałtowną historię Obłoków Magellana
W Wielkim Obłoku Magellana za pomocą ALMA odkryto dwa gazowe obłoki w kształcie pawia. Zespół astronomów znalazł kilka masywnych młodych gwiazd w złożonych obłokach o włóknistej strukturze. Odkrycie to bardzo dobrze zgadza się z symulacjami komputerowymi olbrzymich zderzeń gazowych obłoków. Według naukowców oznacza to, że włókna i młode gwiazdy są dowodami wskazującymi na gwałtowne interakcje między Małym i Wielkim Obłokiem Magellana 200 mln lat temu.
Astronomowie wiedzą, że gwiazdy powstają w zapadających się obłokach w przestrzeni. Jednak procesy formowania się olbrzymów, dziesięciokrotnie masywniejszych niż Słońce, nie są zbyt dobrze poznane, gdyż trudno jest upakować tak duże ilości materii w tak małej przestrzeni. Niektórzy badacze sugerują, że oddziaływania między galaktykami zapewniają idealne środowisko do powstawania masywnych gwiazd. Ze względu na potężną grawitację obłoki w galaktykach są wstrząsane, rozciągane i często się ze sobą zderzają. Ogromne ilości gazu są skompresowane w niezwykle małym obszarze, który może tworzyć ziarna masywnych gwiazd.
Zespół badaczy wykorzystał ALMA do zbadania struktury gęstego gazu w N159, tętniącego życiem regionu formujących się gwiazd w Wielkim Obłoku Magellana (LMC). Dzięki wysokiej rozdzielczości ALMA uzyskali szczegółową mapę obłoków w dwóch podregionach, N159E – Mgławica Motyl oraz N159W.
Co ciekawe, struktury obłoków w tych dwóch regionach wyglądają bardzo podobnie: włókna gazu w kształcie wachlarza rozciągające się na północ z czopami w najbardziej wysuniętych na południe punktach. Obserwacje ALMA wykazały także kilka masywnych młodych gwiazd we włóknach w obu regionach.
Nie jest naturalnym, że w dwóch regionach oddalonych od siebie o 150 lat świetlnych powstały obłoki o podobnym kształcie i to, że młode gwiazdy w nich zawarte mają podobny wiek. Musi być tego wspólna przyczyna. Wzajemne oddziaływanie między Małym i Wielkim Obłokiem Magellana wydaje się być najlepszym rozwiązaniem.
W 2017 roku Yasuo Fukui, profesor z Uniwersytetu Nagoya i jego zespół wykazali ruch wodoru w Małym Obłoku Magellana (LMC) i odkryli, że gazowy składnik tuż obok N159 ma inną prędkość, niż reszta obłoków. Zasugerowali hipotezę, że wybuch gwiazdy jest spowodowany masywnym przepływem gazu z SMC do LMC i że przepływ ten powstał w wyniku bliskiego spotkania obu galaktyk, do którego doszło 200 mln lat temu.
Para obłoków w kształcie pawia w dwóch regionach wskazanych przez ALMA dobrze pasuje do tej hipotezy. Symulacje komputerowe pokazują, że wiele włóknistych struktur powstaje w krótkim czasie po zderzeniu dwóch obłoków, co także wspiera tę ideę.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
.jpg)
