Całkowita anihilacja supermasywnej gwiazdy
Zespół naukowców z CfA ogłosił odkrycie najbardziej masywnej gwiazdy, jaka kiedykolwiek została zniszczona przez wybuch supernowej, rzucając tym samym wyzwanie znanym modelom śmierci masywnych gwiazd i zapewniając spojrzenie na śmierć pierwszych gwiazd we Wszechświecie.
Po raz pierwszy zaobserwowana w listopadzie 2016 roku przez satelitę Gaia, przez trzy lata intensywnie badana, supernowa SN2016iet ukazała właściwości – niezwykle długi okres trwania i dużą energię, niezwykłe chemiczne odciski palców oraz środowisko ubogie w metale – dla których w istniejącej astronomicznej literaturze nie ma analogii.
Zespół użył różnych teleskopów, w tym MMT Observatory i Magellan Telescopes, aby wykazać, że SN2016iet różni się od tysięcy supernowych obserwowanych przez naukowców od dziesięcioleci.
„Wszystko w tej supernowej wygląda inaczej – zmiana jasności w czasie, jej widmo, galaktyka, w której się znajduje a nawet miejsce, które zajmuje w swojej galaktyce. Czasami widzimy supernowe, które są niezwykłe pod jednym względem, ale poza tym są normalne. Ta jest wyjątkowa pod każdym możliwym względem” – powiedział dr Edo Berger, profesor astronomii na Uniwersytecie Harvarda i autor publikacji.
Obserwacje i analizy pokazują, że SN2016iet rozpoczęła swoje istnienie jako niesamowicie masywna gwiazda 200 razy masywniejsza od Słońca, która w tajemniczy sposób ukształtowała się w odizolowaniu około 54 000 lat świetlnych od centrum swojej galaktyki karłowatej. Gwiazda straciła około 85% swojej masy podczas krótkiego życia trwającego zaledwie kilka mln lat, aż do ostatecznej eksplozji i zapaści. Zderzenie gruzu z eksplozji z materią rozrzuconą w ostatniej dekadzie przed wybuchem doprowadziło do niezwykłego wyglądu SN2016iet, dając naukowcom pierwszy mocny przypadek supernowej powstającej z powodu niestabilności kreacji par.
„Idea supernowych powstających z powodu niestabilności kreacji par istnieje od dziesięcioleci. Ale w końcu mamy pierwszy obserwacyjny przykład, który stawia umierającą gwiazdę w odpowiednim reżimie masy, z właściwym zachowaniem oraz w ubogiej w metale galaktyce karłowatej co jest dla nas niesamowitym krokiem naprzód. SN2016iet reprezentuje sposób, w jaki najbardziej masywne gwiazdy we Wszechświecie, włącznie z pierwszymi gwiazdami, umierają” – powiedział Berger.
Zespół będzie nadal badał i obserwował SN2016iet, szukając dodatkowych wskazówek, jak powstała i w jaki sposób będzie ewoluować. „Większość supernowych znika i staje się niewidzialna wobec blasku swoich galaktyk w ciągu kilku miesięcy. Ale ponieważ SN2016iet jest tak jasna i tak oddalona od centrum, możemy ją badać przez wiele lat. Te obserwacje są już w toku i nie możemy się doczekać, aby zobaczyć, jakie inne niespodzianki ma dla nas ta supernowa” – powiedział Sebastian Gomez, absolwent Uniwersytetu Harvarda i główny autor artykułu.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
.jpg)
