Znikający duch dawno zmarłej gwiazdy
Termin „pozostałość po supernowej” odnosi się do wszystkich resztek po gwieździe, która eksplodowała jako supernowa. Czerwone włókna widoczne na zdjęciu należą do pozostałości po supernowej znanej jako HBH 3, którą po raz pierwszy zaobserwowano w 1966 r. przy użyciu radioteleskopów. Fragmenty pozostałości także emitują promieniowanie w zakresie optycznym. Gałęzie świecącej materii są najprawdopodobniej gazem molekularnym, który został wzbudzony falą uderzeniową generowaną przez supernową. Energia z wybuchu pobudziła cząsteczki i spowodowała, że zaczęły one emitować promieniowanie w podczerwieni.
Biała formacja przypominająca chmurę jest częścią kompleksu regionów gwiazdotwórczych, nazwanych po prostu W3, W4 i W5. Jednakże regiony te sięgają znacznie poza krawędź tego zdjęcia. Zarówno białe obszary gwiazdotwórcze, jak i czerwone włókna oddalone są o około 6400 lat świetlnych i znajdują się w Drodze Mlecznej.
HBH 3 ma średnicę około 150 lat świetlnych, co sprawia, że jest jedną z największych znanych pozostałości po supernowej. Jest to prawdopodobnie również jedna z najstarszych pozostałości: astronomowie szacują, że pierwotna eksplozja miała miejsce od 80 000 do aż 1 miliona lat temu.
W 2016 r. teleskop Fermi, obserwujący w zakresie promieniowania gamma, wykrył promieniowanie gamma pochodzące z regionu w pobliżu HBH 3. Emisja ta może pochodzić z gazu w jednym z sąsiednich regionów gwiazdotwórczych, wzbudzonych przez silne cząsteczki wyemitowane przez wybuch supernowej.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
.jpg)
