Vega - astronotki

Zespół badaczy pod dowództwem Jacqueline Faherty znalazł dowody na chmury wody w atmosferze brązowego karła, znajdującego się zaledwie 7,3 lat świetlnych od nas. W papierowym wydaniu The Astrophysical Journal Letters zespół opisał, jak znalazł dowody na wodne chmury, i gdzie skieruje kolejne badania. WISE J0855-0714 to brązowy karzeł, który został po raz pierwszy zauważony przez astronoma Kelvina Luhmana, po przestudiowaniu zdjęć wykonanych przez teleskop WISE w latach 2010-2011. Brązowy karzeł to gwiazda, której nie udało się przejść do punktu, w którym może podtrzymywać reakcje jądrowe. Zamiast się rozwijać, takie gwiazdy gasną i stają się zimniejsze. Przypuszcza się, że atmosfera WISE J0855-0714 jest poniżej punktu zamarzania. Odkąd odkryto białe karły, naukowcy badali je, aby dowiedzieć się więcej o tych obiektach – w niektórych aspektach są one łatwiejsze do badania niż egzoplanety, ponieważ nie mają sąsiedniej gwiazdy. W ostatniej próbie naukowcy zagłębili się w zdjęcia z podcz

Nowe badania z University College London pozwolą wkrótce odkryć pochodzenie światła ultrafioletowego, w którym skąpany jest Wszechświat, co pomoże naukowcom zrozumieć, jak galaktyki zostały zbudowane. „Co daje więcej światła? Największe miasta w danym kraju, czy wiele małych miasteczek?” – pyta dr Pontzen, główny autor badań. „Miasta są jaśniejsze, ale małe miasteczka są liczniejsze. Zadajemy podobne pytania na temat Wszechświata: czy światło ultrafioletowe pochodzi z licznych, ale słabych galaktyk, czy z małej liczby kwazarów?” Kwazary są najjaśniejszymi obiektami we Wszechświecie; ich intensywne światło jest wytwarzane przez gaz opadający na czarną dziurę. Galaktyki mogą zawierać miliony czy miliardy gwiazd, ale nadal są słabe w porównaniu z kwazarami. Zrozumienie tego, czy liczne małe galaktyki są przyćmiewane przez rzadkie, jasne kwazary, pozwoli spojrzeć na to, w jaki sposób Wszechświat budował dzisiejsze populacje gwiazd i planet. Pomoże to również naukowcom skalibrować swoje p

Astronomowie korzystający z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a po raz pierwszy dostrzegli układ gwiazd, które później wyprodukują supernową w niezwykłym wybuchu białego karła. Badając archiwalne zdjęcia z Hubble’a wykonane przed wybuchem supernowej, astronomowie mówią, że wykryli niebieskiego towarzysza białego karła. Biały karzeł powoli wysysa paliwo ze swojego towarzysza, ostatecznie spalając je w reakcji termojądrowej w martwą gwiazdę, i produkując słaby wybuch supernowej. Ta szczególna supernowa jest Typu Iax, niedawno zidentyfikowanej klasy eksplozji gwiazdowej. Te eksplodujące gwiazdy są mniej energetyczne i mniejsze, niż supernowe Typu Ia, które również pochodzą z wybuchu białego karła w układach podwójnych. Astronomowie początkowo sądzili, że te słabe gwiezdne wybuchy były wyjątkowym typem supernowych Ia. Zidentyfikowali ponad 30 tych mini eksplozji, które zdarzają się raz na 20 wybuchów supernowych Typu Ia. „Astronomowie przez dekady poszukiwali przodków supernowych Typu Ia. Sup

Astronomowie i studenci odkryli most atomowego wodoru o długości 2,6 mln lat świetlnych, łączący dwie galaktyki leżące 500 mln lat świetlnych od nas. Wykryli oni gaz korzystając z Teleskopu William E. Gordon Obserwatorium Arecibo, placówcki radioastronomii US National Science Foundation w Puerto Rico. Strumień wodoru jest większy, niż znane dotychczas. Jest milion lat świetlnych dłuższy niż ogon gazu znajdującego się w gromadzie Panny znaleziony w innym projekcie Arecibo, kilka lat wcześniej. Dr Rhys Taylor, naukowiec z Czeskiej Akademii Nauk powiedział: „Było to całkowicie nieoczekiwane. Często widzimy strumień gazu w gromadach galaktyk, w których galaktyki znajdują się blisko siebie, ale znaleźć coś tak długiego i nie w gromadzie jest niebywałe.” Nie tylko długość strumienia jest zaskakująca, ale także ilość gazu znaleziona w nim. Roberto Rodriguez, absolwent z 2014 r. Uniwersytetu Puerto Rico w Humacao, który pracował nad projektem jako student, wyjaśnił: „Zwykle znajdujemy gaz wew

Astronomowie dokonali zaskakującego odkrycia odległej galaktyki, która może służyć jako kosmiczne „szkło powiększające”. Galaktyka znajduje się w odległości 9,6 mld lat świetlnych od nas i jest najdalszym poznanym jak dotąd obiektem tego typu. Znaleziona w dzięki obserwacjom z Kecka na Hawajach i Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, galaktyka ta jest na tyle mocną soczewką, by powiększyć jeszcze odleglejszą galaktykę, znajdującą się w odległości 10,7 mld lat świetlnych od nas, dzięki zjawisku zwanemu soczewkowaniem grawitacyjnym. Przez soczewkowanie pole grawitacyjne masywnego obiektu na pierwszym planie zakrzywia i powiększa światło z bardziej odległych obiektów. Zjawisko to może ukazać bardzo słabe, odległe galaktyki, których astronomowie w innym przypadku nie byliby w stanie zobaczyć. Ale znalezienie galaktyki tak mocnej, by działała jak soczewka jest rzadkością. Większość ze znanych obecnie astronomom soczewek grawitacyjnych znajduje się stosunkowo bliżej nas. Jak mówi Kim-Vy Tran, głó