Vega - astronotki

Połączenie globalnej rozproszonej mocy obliczeniowej i innowacyjnych metod analizy okazuje się receptą na sukces w poszukiwaniu nowych pulsarów. Naukowcy z Instytutu Fizyki Maxa Planca wraz z kolegami z różnych krajów odkryli cztery pulsary gamma wśród danych z Kosmicznego Teleskopu Fermiego. Przełom nastąpił dzięki użyciu projektu przetwarzania rozproszonego Einstein@Home, który łączy ponad 200.000 komputerów u 40.000 uczestników z całego świata podłączonych do globalnego komputera. Odkrycia dokonali m.in. wolontariusze z Australii, Kanady, Francji, Niemiec, Japonii i USA. Od czasu swojego startu w 2009 r. satelita Fermi obserwuje całe niebo w promieniach gamma. Odkrył tysiące nieznanych wcześniej źródeł promieniowania gamma, wśród których są jeszcze prawdopodobnie setki nieodkrytych pulsarów. Jednak identyfikacja tych nowych pulsarów gamma jest bardzo kosztowna obliczeniowo – szeroki zakres parametrów musi być „skanowany” w bardzo wysokiej rozdzielczości. Rozwiązaniem jest tutaj poł

Astronomowie z Uniwersytetów Kalifornijskiego i Hawajskiego określili statystycznie, że 22% gwiazd podobnych do Słońca, znajdujących się w naszej Galaktyce posiada planety wielkości Ziemi, na których może istnieć życie. Dane zebrano z kosmicznego teleskopu Keplera oraz z Obserwatorium Keck. Podstawowym celem misji Kepler było określenie, ile spośród 100 miliardów gwiazd naszej Galaktyki posiada potencjalną strefę zamieszkałą, wraz z planetami. „Oznacza to, że gdy spojrzy się na tysiące gwiazd na nocnym niebie, najbliższa gwiazda rozmiarów Słońca z planetą wielkości Ziemi w swojej strefie zamieszkałej, znajduje się prawdopodobnie w odległości tylko 12 lat świetlnych od nas i jest widoczna gołym okiem. To jest niesamowite” – powiedział student Uniwersytetu Berkeley Erik Petigura, który prowadzi analizę danych z teleskopów Kepler i Keck. „Dla NASA te liczby – że co piąta gwiazda ma planetę nieco podobną do Ziemi – są bardzo ważne, ponieważ następca misji Kepler będzie próbował uzyskać r

Astronomowie dokonali ciekawego odkrycia. Okazało się, że Mgławica Bumerang ma temperaturę zaledwie… 1K. Jest to mniej, niż wynosi kosmiczne mikrofalowe promieniowanie tła, poświata Wielkiego Wybuchu, którego temperatura to 2,8K. To jednocześnie najzimniejsze miejsce we Wszechświecie. Korzystając z teleskopu ALMA, astronomowie chcą się dowiedzieć czegoś więcej na temat właściwości obiektu, oraz określić jego prawdziwy kształt, który przypomina ducha :) „Ten skrajnie zimny obiekt jest niezwykle intrygujący i nauczymy się dużo więcej o jego prawdziwej naturze dzięki ALMA. To, co wydawało się podwójnym płatkiem, czy kształtem bumerangu z naziemnych teleskopów optycznych, jest w rzeczywistości o wiele szerszą i bardziej wydłużoną strukturą, która rozwija się bardzo szybko w przestrzeni.” – powiedział Raghvendra Sahai, badacz i główny naukowiec z należącego do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL) w Pasadenie, Kalifornia. Mgławica Bumerang, znajdująca się w odległości 5.000 lat świetlnych

Astronom z Uniwersytetu Texas w Austin, Steven Finkelstein, dowodził zespołem astronomów, który odkrył i zmierzył odległość do najodleglejszej galaktyki, jaką kiedykolwiek odnaleziono. Galaktyka jest widziana tak, jak wyglądała zaledwie 700 milionów lat po Wielkim Wybuchu. Chociaż podczas obserwacji z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a zidentyfikowano wiele innych kandydatów na galaktyki we wczesnym Wszechświecie, w tym takie, które mogą być jeszcze bardziej odległe, galaktyka ta jest najodleglejsza i najwcześniejsza, której odległość może zostać ostatecznie potwierdzona obserwacjami przy pomocy teleskopu Keck I. . „Chcemy badać bardzo odległe galaktyki, aby dowiedzieć się, jak one zmieniają się w czasie, co pomoże nam zrozumieć, jak powstała Droga Mleczna” – powiedział Finkelstein. Znajomość odległości do galaktyki sprawia, że „możemy spojrzeć na otoczenie, gdy Wszechświat miał zaledwie 5% obecnego wieku, czyli ok. 13,8 mld. lat” – mówi Casey Papovich z Texas A & M University. .

Zespół astronomów pod dowództwem dr Andrew Howard odkrył pierwszą pozasłoneczną planetę rozmiarów Ziemi, która w dodatku ma skład zbliżony do ziemskiego. Ta egzoplaneta nosi nazwę Kepler-78b, doba na niej trwa 8,5 godz. ziemskich, gdyż krąży po bardzo ciasnej orbicie wokół macierzystej gwiazdy. To powoduje, że temperatura na powierzchni planety wynosi 2700 K. Planeta została odkryta przy użyciu Kosmicznego Teleskopu Kepler, a potwierdzona i scharakteryzowana dzięki Obserwatorium Keck’a. Korzystając z dziesięciometrowego teleskopu Keck I wyposażonego w instrument HIRES, zespół zastosował metodę pomiaru prędkości radialnych do zmierzenia, jak bardzo orbitująca planeta powoduje zaburzenia w ruchu gwiazdy, na podstawie czego określono masę Kepler-78b. jest to kolejny przykład zgrania pomiędzy badaniami Keplera, który zidentyfikował 3.000 potencjalnych kandydatów na egzoplanet, z Teleskopem Keck’a, który odgrywa wiodącą rolę w prowadzeniu dokładnych pomiarów przesunięcia Dopplera tych obie

Astronomowie korzystający z danych z teleskopów Kepler i Spitzer stworzyli trójwymiarową mapę chmur pozasłonecznej planety typu jowiszowego, zwanej Kepler-7b. Na planecie widać wysokie chmury na zachodzie i czyste niebo na wschodzie. Poprzednie badania ze Spitzera zaowocowały mapami temperatur planet krążących wokół innych gwiazd, ale po raz pierwszy uzyskano mapę struktury chmur na odległym świecie. „Obserwując Kepler-7b przy użyciu teleskopów Kepler i Spitzer od ponad trzech lat byliśmy w stanie stworzyć bardzo niskiej rozdzielczości mapy tej gigantycznej, gazowej planety. Nie spodziewaliśmy się zobaczyć oceanów i kontynentów na tego typu świecie, ale wykryliśmy jasne, odblaskowe oznaczenia, które interpretujemy jako chmury.” – powiedział Brice-Olivier Demory z Massachusetts Institute of Technology w Cambridge. Kepler odkrył ponad 150 egzoplanet, które krążą poza naszym Układem Słonecznym, a Kepler-7b był jedną z pierwszych. Obserwacje teleskopu Keplera w świetle widzialnym planet

Kosmiczny Teleskop Hubble’a odkrył największą znaną populację gromad kulistych, liczącą 160.000, rojących się w zatłoczonym sercu ogromnej grupy galaktyk Abell 1689. Dla porównania, w naszej Drodze Mlecznej jest około 150 gromad kulistych. Badanie gromad kulistych jest istotne do zrozumienia początku formowania się gwiazd, które oznaczają powstawanie galaktyk. Obserwacje Hubble’a potwierdzają także, że te zwarte gwiazdowe grupy mogą być używane jako swoiste znaczniki ilości ciemnej materii zamkniętej w ogromnych gromadach galaktyk. Gromady kuliste to gęste skupiska setek tysięcy gwiazd, z których część jest najstarszymi we Wszechświecie. Prawie 95% gromad kulistych uformowało się w ciągu pierwszych 1-2 miliardów lat po tym, jak Wszechświat się narodził w Wielkim Wybuchu 13,8 miliarda lat temu. Zespół astronomów, którym dowodzi John Blakeslee z Programu Astrofizyki Herzberg NRC w Dominion Astrophysical Observatory w Victorii, korzystając z Hubble’a aby odkryć hojność tych gwiezdnych s

Dwie grupy astronomów korzystając z danych z teleskopów ESO stworzyło trójwymiarową mapę centralnej części Drogi Mlecznej. Odkryli oni, że wewnętrzne obszary widziane pod niektórymi kątami przyjmują kształt orzeszków ziemnych lub też litery X. Ten dziwny kształt uzyskano za pomocą publicznie dostępnych danych z teleskopu VISTA, wraz z pomiarami ruchu setek bardzo słabych gwiazd w zgrubieniu centralnym. Jednym z najważniejszych i najbardziej masywnych części galaktyki jest zgrubienie galaktyczne. Zawiera 10 milionów gwiazd na przestrzeni tysięcy lat świetlnych, ale jego struktura i pochodzenie nie są dobrze poznane. Niestety, z wnętrza Galaktyki, gdzie się znajdujemy, widok tego regionu, odległego o 27.000 lat świetlnych, jest zasłonięty przez gęste obłoki gazu i pyłu. Może być obserwowany jedynie na długich falach, takich jak promieniowanie podczerwone, które jest w stanie przebić się przez obłoki. Wcześniejsze obserwacje z podczerwonego przeglądu nieba 2MASS już sugerowały, że zgrubi

Jak podaje Amerykańska Agencja Kosmiczna NASA, sonda Voyager 1 stał się oficjalnie pierwszym obiektem zbudowanym przez człowieka, przemierzającym przestrzeń międzygwiezdną. Voyager 1 znajduje się obecnie w odległości 19 miliardów km od Słońca. Swój lot rozpoczął w roku 1977. Nowe i niespodziewane dane wskazują, że Voyager 1 od roku podróżuje przez plazmę czy zjonizowany gaz występujący w przestrzeni międzygwiezdnej. Próbnik jest obecnie w obszarze przejściowym na zewnątrz bańki słonecznej, gdzie niektóre efekty z naszego Słońca są jeszcze widoczne. „Teraz mamy nowe, kluczowe dane, wierzymy, że jest to historyczny krok ludzkości w przestrzeń międzygwiezdną” – mówi Ed Sotne, naukowiec projektu Voyager z CalTech w Pasadenie. W 2004 r. Voyager 1 po raz pierwszy wykrył precesję międzygwiezdnej przestrzeni w heliosferze bańkę naładowanych cząsteczek okołosłonecznych, które wykraczają daleko poza zewnętrzne planety Układu Słonecznego. Naukowcy wtedy zaczęli szukać dowodów na to, że sonda z

Amerykańska sonda – kosmiczny łowca czarnych dziur – NuSTAR (Nuclear Spectroscopic Telescope Array) “złapała” swoje pierwsze dziesięć obiektów. Misja ta jest pierwszym teleskopem zdolnym skupiać najwyższe energie promieniowania X na szczegółowych zdjęciach. Nowoodkryte czarne dziury są pierwszymi z setek, jakie przewiduje się, że odkryje sonda w ciągu następnych dwóch lat trwania misji. Te gigantyczne struktury, czarne dziury otoczone ciężkimi dyskami gazu, leżą w sercach odległych galaktyk, znajdujących się od 0,3 do 11,4miliarda lat świetlnych od Ziemi. „Odkryliśmy czarne dziury szczęśliwym przypadkiem. Szukaliśmy znanych nam celów, i znaleźliśmy czarne dziury w tle zdjęć” – mówi David Alexander, członek zespołu NuSTAR z Wydziału Fizyki Uniwersytetu w Durham, w Anglii. W misji tej spodziewa się kolejnych takich szczęśliwych przypadków. Misja jest bardziej ukierunkowana na badanie wybranych obszarów nieba. Zespół NuSTAR planuje przeszukiwać setki zdjęć wykonanych przez teleskop w ce

Grupa japońskich astronomów, korzystając z teleskopu Subaru, wyposażonego w filtry przepuszczające kolor niebieski odkryli, że Gliese 1214 b (GJ 1214 b), tak zwana super-Ziemia może posiadać atmosferę bogatą w wodę lub wodór. Do wniosków takich doszli po analizie wyników obserwacji z użyciem innych filtrów. Super-Ziemia to nowy typ egzoplanety, czyli obiektu, który krąży wokół gwiazdy poza naszym Układem Słonecznym. Obiekty te mają średnicę i masę większą niż Ziemia, ale mniejszą niż Uran czy Neptun. GJ 1214 b znajduje się w odległości 40 lat świetlnych od Ziemi w konstelacji Wężownik, na północny zachód od centrum Drogi Mlecznej. Planeta ta jest jedną z lepiej poznanych super-Ziem. Odkrył ją w 2009 r. zespół Davida Charbonneau w MEarth Project, projekcie poszukiwania możliwych do zamieszkania planet, krążących wokół pobliskich małych gwiazd. Teraz zespół badał właściwości rozproszonego światła gwiazdy GJ 1214, podczas tranzytu GJ 1214 b na tle jej tarczy. Obecnie teoria zakłada, że

Astronomowie odkryli niespodziewanie planetoidę z grupy Trojańczyków w punkcie L 4 przy Uranie. Odkrycie to sugeruje, że Uran i Neptun mogą posiadać dużo więcej planetoid towarzyszących, niż dotychczas sądzono. Trojańczycy to grupa planetoid krążąca w odległości 60 o przed i 60 o za planetą, w punktach libracyjnych L 4 i L 5 orbity planety (punkt, w którym równoważą się siły grawitacyjne Słońca i planety). Najwięcej Trojańczyków towarzyszy Jowiszowi, blisko 6000. Neptun posiada 9, Mars 5 a Ziemia jedną planetoidę tej grupy. Teraz i przy Uranie odkryto Trojańczyka, planetoida otrzymała nazwę 2011 QF99. Jest to dość zaskakujący fakt, ponieważ astronomowie sądzili, że punkty libracyjne przy Uranie są dość niestabilne, aby mógł on utrzymać planetoidy na swojej orbicie. W latach 2011-2012 badacze śledzili obiekty w rejonie planet gigantów, łącznie 17 miesięcy, dla lepszego modelowania ewolucji zewnętrznej części Układu Słonecznego. „Nasze poszukiwania skoncentrowały się na z

Połączona moc obliczeniowa 200.000 prywatnych komputerów pozwoliła astronomom sporządzić swoisty spis Drogi Mlecznej. Projekt Einstein@Home łączy domowe i biurowe komputery wolontariuszy z całego świata z globalnym superkomputerem. Korzystając z tej komputerowej chmury, międzynarodowy zespół kierowany przez naukowców z Instytutu Fizyki Grawitacyjnej oraz Radioastronomii Maxa Placna analizował archiwalne dane z radioteleskopu CSIRO Parkes w Australii. Korzystając z nowych metod wyszukiwania globalnej sieci komputerów, odkryto 24 pulsary – niezwykłe gwiezdne pozostałości z ekstremalnymi właściwościami fizycznymi. Pulsary mogą być używane jako swoiste testery dla Ogólnej Teorii Względności Einsteina, i mogą pomóc skompletować nasz obraz populacji pulsarów. „Przez udział publiczności, odkryliśmy 24 nowe pulsary w naszej Drodze Mlecznej, których wcześniej brakowało, a niektóre z nich są szczególnie interesujące” – powiedział Benjamin Knispel z Instytutu Maxa Planca w Hanowerze. Pul

Bardzo zniekształcona pozostałość po supernowej może zawierać najnowszą czarną dziurę powstającą w Drodze Mlecznej. Dane uzyskano z kosmicznego teleskopu Chandra oraz teleskopu VLA. Pozostałość, nazwana W49B, znajduje się w odległości 26000 lat świetlnych od Ziemi. Wybuchy supernowych, które niszczą masywne gwiazdy, zwykle są symetryczne. Materia gwiezdna z wybuchu oddala się mniej więcej równomiernie we wszystkich kierunkach. W supernowej W49B materia znajdująca się w okolicach biegunowych została wyrzucona ze znacznie większą prędkością, niż materia pochodząca z równika. Śledząc rozkład i ilość poszczególnych pierwiastków w polu gwiazdowym naukowcy byli w stanie porównać dane z Chandra do teoretycznych modeli eksplodujących gwiazd. Na przykład znaleźli żelazo tylko w połowie pozostałości gwiazdowych, podczas gdy inne pierwiastki, takie jak siarka i krzem rozproszyły się. To wskazuje na asymetryczną eksplozję. Ponadto W49B ma bardziej „beczkowaty” kształt niż większość innych pozos

Astronomowie korzystający z kosmicznego teleskopu XMM-Newton odkryli, że osobliwy obiekt gwiazdowy skrywa jedno z najsilniejszych pól magnetycznych od początku Wszechświata, pomimo wcześniejszych sugestii o niezwykle słabym polu magnetycznym. Obiekt znany jako SGR 0418+5729 to magnetar, szczególny rodzaj gwiazdy neutronowej. Gwiazda neutronowa to martwe jądro masywnej gwiazdy, która się zapadła tuż po tym, jak wypaliło się całe jej paliwo i wybuchła jako supernowa. Jest to niezwykle gęsty obiekt, który całą masę naszego Słońca mieści w rozmiarze 20km. Niewielka część gwiazd neutronowych powstaje i żyje krótko jako magnetar, nazwane tak z powodu swojego bardzo silnego pola magnetycznego, miliardy razy większego, niż to generowane przez szpitalne urządzenia do rezonansu magnetycznego. Te pola magnetyczne powodują wybuchy promieniowania wysokoenergetycznego z magnetarów. SGR 0418 leży w naszej Galaktyce, w odległości około 6500 lat świetlnych od Ziemi. Po raz pierwszy został wykryty w

Nasz Wszechświat wypełniony jest mnóstwem galaktyk związanych ze sobą grawitacyjnie, tworząc większe skupiska, zwane gromadami. W sercu każdej gromady znajdują się ogromne galaktyki, które zwiększają swoje rozmiary poprzez łączenie się z sąsiednimi galaktykami. Astronomowie nazywają ten proces kanibalizmem galaktycznym. Nowe badania z Kosmicznego Teleskopu Spitzer oraz WISE (Wide-field Infrared Survey Explorer) pokazują, że w przeciwieństwie do poprzednich teorii, te olbrzymie galaktyki spowalniają w czasie ich wzrost. „Odkryliśmy, że te masywne galaktyki mogły rozpocząć dietę w ciągu ostatnich pięciu milionów lat i dlatego nie osiągnęły zbyt dużej wagi ostatnio” – powiedział Yen-Ting Lin z Academia Sinica in Taipei w Tajwanie. „WISE i Spitzer pozwoliły nam zobaczyć, że jest tam wiele do zrozumienia, ale także, że wiele jeszcze nie wiemy na temat tych najbardziej masywnych galaktyk” – powiedział Peter Eisenhardt z NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie, Kalifornia. Eisenhardt i

Roentgenowski teleskop Chandra oraz XMM Newton zaobserwowały pierwsze, jak dotąd zanotowane zaćmienie gwiazdy przez planetę, widziane w promieniach Roentgena. Gwiazda systemu HD 189733 została odkryta 20 lat temu. Znajduje się w odległości 63 lat świetlnych od Słońca. Do tej pory obserwowano tysiące tranzytów plant, ale tylko w świetle widzialnym. Zdjęcia są o tyle ważne, że dostarczą nowych informacji dotyczących egzoplanet. HD 189733b jest gorąca jak Jowisz, co oznacza, że jest również jego rozmiarów, ale krąży po znacznie bliższej orbicie, niż nasz gazowy olbrzym. Znajduje się ponad 30 razy bliżej swojej gwiazdy niż Ziemia przy Słońcu, okrążając ją w czasie 2,2 dnia. Jest najlepszym celem dla astronomów by dowiedzieć się więcej o naturze egzoplanet oraz ich atmosferze. Teleskop Keplera obserwował planetę w świetle widzialnym, Kosmiczny Teleskop Hubble’a pokazał, że ma ona niebieski kolor. Badanie zdjęć z Cahndra i XMM Newton pozwolą określić wielkość atmosfery planety.

W ramach przygotowań do misji New Horizons teleskop Hubble’a kilkakrotnie przeskanował układ Plutona w celu poszukiwania potencjalnych zagrożeń dla sondy, która w  2015 roku przeleci w pobliżu planety. W 2005 r. HST po raz pierwszy sfotografował dwa nowe satelity krążące wokół Plutona i Charona. Później księżyce te otrzymały nazwę Nix i Hydra, które pochodzą z mitologii greckiej powiązanej z Plutonem – bogiem świata ciemności – Hadesem. Nix w mitologii greckiej była boginią nocy i matką Charona. Mitologiczna Hydra była dziewięciogłowym strzegący wejścia do Hadesu. Nie jest przypadkiem, że litery „N” i „H” stały się początkowymi literami sondy „New Horizons”. HST odkrył także w 2011 i 2012 r. dwa kolejne księżyce Plutona, mniejsze od Nix i Hydry. W lutym 2013 r. odbyło się wśród internautów głosowanie nad nazwą dla księżycy. Ponad 450.000 internautów wybrano Vulcan, rodzimą planetę Spock’a, bohatera filmu Star Trek. 2 lipca 2013 podjęto decyzję odnośnie nazw księżycy, która z

21. lipca b.r. marsjański łazik Curiosity pokonał najdłuższą, jednodniową drogę. Była to odległość 100,3 metra – dwukrotnie dłuższa od tych, jakie przebywa na co dzień. Odbyło się to w 340. dobie marsjańskiej, jaką łazik przebywa na planecie, z miejsca najbardziej dogodnego do rozpoczęcia takiej wędrówki. W nadchodzącym tygodniu drużyna Curiosity planuje rozpocząć używanie autonawigacji, która pozwala łazikowi na samodzielne nawigowanie po Marsie. Pozwoli to w przyszłości na więcej takich dłuższych „przejażdżek”. Curiosity jest obecnie w wielomiesięcznej wędrówce z rejonu „Glenelg”, gdzie pracował w pierwszej połowie 2013 roku, do rozpoczęcia misji w głównym ośrodku: dolne warstwy Mount Sharp. Łączna odległość, jaką do tej pory pokonał łazik to 1,23 km. Planiści łazika wykorzystują informacje uzyskane z obrazów stereo wykonanych przez kamerę nawigacyjną (Navcam) zamieszczoną na maszcie Curiosity, oraz zdjęcia z teleobiektywu kamery masztowej (Mastcam). Napęd również wykorzystywał moż

W nocy z 19/20 lipca b.r. w godzinach między 23:27 a 23:47 czasu polskiego, sonda Cassini krążąca wokół Saturna, wykona zdjęcia Ziemi. W tym czasie będzie się znajdowała w odległości 1,44 miliarda km od Ziemi. NASA zachęca społeczeństwo do tego, aby w tym czasie spojrzeć w kierunku Saturna i pomachać :) Zdjęcia będą opublikowane w Internecie. Niestety, o tej porze Saturn znajduje się nisko nad południowo-zachodnim horyzontem, ale warto i tak pomachać :) Zdjęcie Ziemi wykonane przez sondę Cassini będzie częścią obszerniejszej mozaiki układu Saturna, dopóki jest on podświetlany przez Słońce. Przy dobrym ułożeniu sondy względem planety i przy sprzyjającym oświetleniu Słońca astronomowie będą mieli szansę uzyskać unikalne zdjęcia pierścieni Saturna. Głównym celem naukowców jest bardziej rozproszone spojrzenie na rozproszone pierścienie i sprawdzenie, jak zmieniły się one w czasie. Pierwsze zdjęcia Cassini wykonała w 2006 r., pyłowego pierścienia E Saturna, który jest zasilany przez lodo

Kosmiczny Teleskop Hubble’a odkrył kolejny, już czternasty księżyc krążący wokół Neptuna. S/2004 N1, bo tak brzmi jego „robocza” nazwa, o szacowanej średnicy nieco ponad 19 km, to najmniejszy znany księżyc układu Neptuna. Jest bardzo mały a przy tym 100 mln. razy ciemniejszy, niż najsłabsze gwiazdy widziane gołym okiem. Nawet przelatująca w 1989r. pobliżu Neptuna sonda Voyager 2 nie zdołała go wykryć. Największy księżyc Neptuna, Tryton, którego rozmiar jest zbliżony do księżyca Ziemi, może być lodową planetą karłowatą przechwyconą z Pasa Kuipera. Wiele spośród księżyców krążących wokół Neptuna powstało prawdopodobnie później, niż Tryton. Mark Showalter z Instytutu SETI znalazł księżyc 1 lipca podczas przeglądania zdjęć słabych pierścieni krążących  wokół Neptuna, wykonanych przez Voyager’a. „Księżyce i pierścienie orbitują bardzo szybko, więc musimy wymyślić sposób na śledzenie ich ruchów, aby wydobyć szczegóły systemu” – powiedział Showalter. „To tak, jak fotograf sportowy, któr

Podróże komet przez nasz Układ Słoneczny są niebezpieczne i gwałtowne. Gigantyczne wybuchy materii słonecznej mogą bardzo im zagrażać. Nim kometa dotrze do orbity Marsa (228 mln. km. od Słońca) promieniowanie słoneczne spowoduje wyparowanie wody z jej powierzchni, pierwszy krok w kierunku rozpadu. Jeśli kometa jednak przetrwa to wszystko, intensywne promieniowanie oraz ciśnienie w pobliżu Słońca może zniszczyć ją całkowicie. Teraz kometa C/2012 S1 ISON (bo tak brzmi jej pełna nazwa) jest w tej właśnie podróży. Rozpoczęła ją z Obłoku Oorta, pewnego regionu w naszym Układzie Słonecznym, i teraz leci w kierunku Słońca. Najbliżej Słońca znajdzie się 28. Listopada 2013 r. w odległości 1.875.000 km (0,0125 j.a.) od Słońca. Jeśli kometa przetrwa to zbliżenie będzie możliwa do obserwacji na półkuli północnej nawet nieuzbrojonym okiem. To, co obserwujemy teraz pozwala sądzić, że ISON będzie piękną i bardzo jasną kometą. Kometa pierwszy raz została zaobserwowana we wrześniu 2012 r. przez dwóch

Plan na najbliższe dni: powtórzyć i podszkolić się w HTML i PHP. Może w końcu zacznę działać w tej dziedzinie? Niech te dwa lata szkoły na coś się przydadzą. Czas pomyśleć nad porządnym zajęciem związanym z informatyką. W końcu to moja pasja, zaraz po astronomii :) Na razie robię kurs na CD z jakiejś gazety, który leżał na półce już jakiś czas :) W zasadzie to same podstawy, ale przypominam sobie to, co było w szkole, i myślę że się przyda. W kursie są podstawy HTML, CSS i zasady tworzenia stron WWW. Do nauki PHP na razie korzystam z książki, a raczej ćwiczeń PHP5. Tworzenie stron WWW . Mam też szansę na zrobienie prawdziwej strony znajomemu, ale to na później :)